စာနယ္ဇင္း နဲ႔ ေရဒီယို တီဗီြပိုင္ဆိုင္မႈ

စာနယ္ဇင္းသတင္းမီဒီယာဟာ ျပည္သူ႔သေဘာထားကို လႊမ္းမိုးႏိုင္တာေၾကာင့္ ဒီလုပ္ငန္းရွင္ဟာ အျခားလုပ္ငန္းရွင္ထက္ ၾသဇာအရွိန္အဝါ ႀကီးမားတယ္လို႔ ယူဆၾကပါတယ္။ ဥပမာ သန္းၾကြယ္သူေဌး ခရိုနီတဦးဟာ သတင္းစာထုတ္ေဝလိုက္တာနဲ႔ ျပည္သူလူထုကို ၾသဇာလႊမ္းမုိ႔နိုင္မယ့္ အေျခအေနကို ေရာက္လာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း အာဏာရွင္ဆန္တဲ့ အစိုးရေတြဟာ သတင္းမီဒီယာကို ကိုယ္ပိုင္ဝါဒ ျဖန္႔လုပ္ငန္းအျဖစ္ အသံုးျပဳတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အခုေတာ့ သတင္းမီဒီယာဥပေဒ ျပဌာန္းၿပီး အစိုးရရဲ ႔ ကိုယ္ပိုင္မီဒီယာအခန္းက႑ကို အေျခခို္င္လာေအာင္ စီစဥ္ေနပါတယ္။
ထူးျခားတာက ပုဂၢလိပိုင္သတင္းစာ ရွိလာတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီထဲမွာ ပါတီပိုင္၊ ခရိုနီပိုင္နဲ႔ မိသားစုပိုင္ဆိုၿပီး (၃) မ်ဳိး ရွိပါတယ္။ ၿပိဳင္ဆုိင္မႈလည္း အနည္းနဲ႔အမ်ား ရွိလာပါတယ္။ ပုဂၢလိကပိုင္ မီဒီယာမ်ားေလေလ အျမင္အမ်ဳိးမ်ဳိးကို သိႏိုင္ေလေလလို႔ ဆုိေပမယ့္ စာနယ္ဇင္းမ်ားလာတုိင္း အျမင္ေတြမ်ားလာမယ္လို႔ မေျပာႏိုင္ပါဘူး။ သတင္းလုိက္ႏိုင္မႈ၊ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာသံုးသပ္ရာမွာ အားနည္းမႈနဲ႔ ေငြေၾကးအကန္႔အသတ္ရွိမႈေၾကာင့္ သတင္းစာေစာင္အမ်ားစုဟာ ေၾကာင္းတူသံကြဲ ျဖစ္ေနပါတယ္။
ျမန္မာျပည္မွာ ရုပ္ျမင္သံၾကားအစီအစဥ္ေတြကို အစိုးရပိုင္နဲ႔ ပုဂၢလိကပိုင္ဆိုၿပီး ခြဲႏိုင္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံျခားက ထုတ္လႊင့္တဲ့ တီဗီြအစီအစဥ္အခ်ဳိ ႔လည္း ျပသခြင့္ေပးထားပါတယ္။ ရန္ကုန္နဲ႔ မႏၱေလးမွာ တီဗီြၾကည့္သူအမ်ားဆံုး ရွိပါတယ္။ ၿမိဳ ႔ျပအေျခအေနကိုလိုက္ၿပီး တီဗီြၾကည့္သူရွိေပမယ့္ FM ေရဒီယိုေတြ ေပၚလာတဲ့အခါ တီဗီြၾကည့္သူနည္းသြားတယ္လို႔ ဒိန္းမက္ႏိုင္ငံမွာ ၂၀၁၂ က ထုတ္ေဝတဲ့ ျမန္မာမီဒီယသံုးသပ္ခ်က္ အစီရင္ခံစာမွာ ေဖာ္ျပပါတယ္။ ေရဒီယိုအသံလႊင့္လုပ္ငန္းမွာေတာ့ အစိုးရပိုင္ (၁) ခုနဲ႔ ပုဂၢလိပိုင္ (၇) ခုရွိၿပီး စာနယ္ဇင္းသံုးရာေလာက္ ရွိပါတယ္။ FM ေရဒီယိုလႊင့္ခြင့္ရသူ အမ်ားစုဟာ အစုိးရန႔ဲ နီးစပ္တဲ့ ခရိုနီနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သားသမီးေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဥပမာ ခ်ယ္ရီ FM ကို ေဇကမာၻ ဦးခင္ေရႊရဲ ႔ သမီးက တည္ေထာင္ၿပီး ျပန္ၾကားေရးဝန္ႀကီးနဲ႔ နီးစပ္သူက မႏၱေလး FM ကို တည္ေထာင္ပါတယ္။
ေတးဂီတနဲ႔ စီးပြားေရးေၾကာ္ျငာကို အဓိကထားတဲ့ ေရဒီယိုေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပုဂၢလိက ေရဒီယိုနဲ႔ ရုပ္ျမင္သံၾကား တီဗီြေတြ မ်ားလာေပမယ့္ ေဖ်ာ္ေျဖေရးနဲ႔ စီးပြားေရးကိုသာ ဦးစားေပးတဲ့အတြက္ သတင္းနားေထာင္သူေတြ မ်ားျပားေပမယ့္ ပုဂၢလိကပိုင္ FM ေရဒီယိုေတြဟာ အစိုးရရဲ ႔ဟာကြက္ကို ျဖည့္စြမ္းႏိုင္တဲ့ အရည္အေသြး ကင္းမဲ့ေနတာေတြ႔ရတယ္လို႔ ဒိန္းမက္ႏိုင္ငံထုတ္ အစီရင္ခံစာမွာ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ သတင္းထိမ္ခ်န္ခဲ့တာဟာ အစုိးရရဲ ႔ဟာကြက္ ျဖစ္ပါတယ္။ ခရိုနီပိုင္သတင္းမီဒီယာဟာ သတင္းမွန္ကို ေဖာ္ျပဖို႔  စိတ္မဝင္စားဘဲ စီးပြားေရးအက်ဳိးအျမတ္ကို ဦးစားေပးတာ ထင္ရွားပါတယ္။
အစိုးရအႏွစ္ (၅၀) ႀကီးစိုးခဲ့တဲ့ သတင္းမီဒီယာမွာ ပုဂၢလိကလုပ္ငန္းေတြကို ပါဝင္ခြင့္ေပးတာဟာ အသြင္ကူးေျပာင္းေရးမွာ လိုအပ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ျပည္သူ႔အက်ဳိးစီးပြားကို ျမွင့္တင္ႏိုင္ပါမလား။ ျပည္သူ႔လိုအပ္ခ်က္ကို ျဖည့္ဆည္းႏိုင္ပါ့မလားစတဲ့ သံသယေတြ ေပၚထြက္လာပါတယ္။ အစိုးရပိုင္ စာနယ္ဇင္း၊ ေရဒီယိုရုပ္ျမင္သံၾကားနဲ႔ ယွဥ္တြဲၿပီး ဘယ္လိုစခန္းသြားမလဲဆိုတဲ့ ျပႆနာရွိပါတယ္။ ေၾကာ္ျငာလုပ္ငန္းအားေကာင္းလို႔ စာနယ္ဇင္း အမ်ားအျပားေပၚထြက္လာတာ ျဖစ္တာမို႔ ၿမိဳ ႔ျပအေျခခံတဲ့ သတင္းမီဒီယာသာ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ျမန္မာသတင္းမီဒီယာေလာကမွာ (၈၀) ရာခိုင္ႏႈန္းဟာ အေတြ႔အႀကံဳ ႏုေသးတဲ့ လူငယ္ေတြ ျဖစ္ေနပါတယ္။ သတင္းမီဒီယာ သင္တန္းတခါတရံ လုပ္ေပးတာမ်ဳိး ရွိေပမယ့္ အမ်ားစုကေတာ့ ကိုယ္ထူကိုယ္ထနည္းနဲ႔ ႀကိဳးစားလုပ္ကိုင္ေနၾကရပါတယ္။
ျမန္မာသတင္းသမားေတြ စြမ္းရည္ထက္ျမက္လာေအာင္ သင္တန္းေတြေပးဖို႔နဲ႔ သတင္းပညာဘြဲ႔ ေပးႏိုင္တဲ့အထိ ေဆာင္ရြက္ဖို႔ လိုအပ္ေၾကာင္း လြန္ခဲ့တဲ့နွစ္မတ္လ ရန္ကုန္မွာက်င္းပတဲ့ မီဒီယာညီလာခံမွာ ေဆြးေႏြးသြားၾကပါတယ္။ တဖက္သတ္ဝါဒ ျဖန္႔လာတဲ့ အစိုးရသတင္းမီဒီယာကို ျပည္သူ႔မီဒီယာအျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းဖို႔ကိစၥကိုလည္း ေဆြးေႏြးတာေတြ႔ရပါတယ္။ ညီလာခံကို ျပန္ၾကားေရးဝန္ႀကီးဌာန UNESCO ဒိန္းမက္နဲ႔ ျပင္သစ္မီဒီယာအဖြဲ႔အစည္းတုိ႔က ဦးစီးက်င္းပတာ ျဖစ္ပါတယ္။
သတင္းပညာ အရည္အေသြး ရွိမရွိဆိုတာက လြတ္လပ္တဲ့အခ်ိန္ကာလ အနည္းအမ်ားေပၚမွာ မူတည္ပါတယ္။ လြတ္လပ္တဲ့အခ်ိန္ကာလ ၾကာရွည္လာတဲ့အခါမွာ အရည္အေသြးရွိတဲ့ စာနယ္ဇင္းကိုသာ ပရိသတ္က လက္ခံလာပါလိမ့္မယ္။ အလုပ္လုပ္ရင္း ပညာရွာၾကရတဲ့လုပ္ငန္း ျဖစ္ပါတယ္။ အႏွစ္ ၅၀ လြတ္လပ္မႈဆိတ္သုဥ္းခဲ့ၿပီး အခုမွ လြတ္လပ္မႈအရသာ စတင္ခံစားရတဲ့ တုိင္းျပည္မွာ စာနယ္ဇင္း အရည္အေသြးထက္ျမက္ဖို႔ အခ်ိန္ယူရပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆက္လက္ရပ္တည္ႏိုင္ေရးအတြက္ စီးပြားေရးေၾကာ္ျငာကို အဓိက အားကိုးေနတဲ့ စာနယ္ဇင္းဟာ သတင္းပညာ တုိးတက္ေရးကို အာရံုစိုက္ႏိုင္ပါ့မလားဆိုတာ စဥ္းစားစရာ ျဖစ္ေနပါတယ္။

စာနယ္ဇင္းသတင္းမီဒီယာဟာ ျပည္သူ႔သေဘာထားကို လႊမ္းမိုးႏိုင္တာေၾကာင့္ ဒီလုပ္ငန္းရွင္ဟာ အျခားလုပ္ငန္းရွင္ထက္ ၾသဇာအရွိန္အဝါ ႀကီးမားတယ္လို႔ ယူဆၾကပါတယ္။ ဥပမာ သန္းၾကြယ္သူေဌး ခရိုနီတဦးဟာ သတင္းစာထုတ္ေဝလိုက္တာနဲ႔ ျပည္သူလူထုကို ၾသဇာလႊမ္းမုိ႔နိုင္မယ့္ အေျခအေနကို ေရာက္လာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း အာဏာရွင္ဆန္တဲ့ အစိုးရေတြဟာ သတင္းမီဒီယာကို ကိုယ္ပိုင္ဝါဒ ျဖန္႔လုပ္ငန္းအျဖစ္ အသံုးျပဳတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အခုေတာ့ သတင္းမီဒီယာဥပေဒ ျပဌာန္းၿပီး အစိုးရရဲ ႔ ကိုယ္ပိုင္မီဒီယာအခန္းက႑ကို အေျခခို္င္လာေအာင္ စီစဥ္ေနပါတယ္။
ထူးျခားတာက ပုဂၢလိပိုင္သတင္းစာ ရွိလာတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီထဲမွာ ပါတီပိုင္၊ ခရိုနီပိုင္နဲ႔ မိသားစုပိုင္ဆိုၿပီး (၃) မ်ဳိး ရွိပါတယ္။ ၿပိဳင္ဆုိင္မႈလည္း အနည္းနဲ႔အမ်ား ရွိလာပါတယ္။ ပုဂၢလိကပိုင္ မီဒီယာမ်ားေလေလ အျမင္အမ်ဳိးမ်ဳိးကို သိႏိုင္ေလေလလို႔ ဆုိေပမယ့္ စာနယ္ဇင္းမ်ားလာတုိင္း အျမင္ေတြမ်ားလာမယ္လို႔ မေျပာႏိုင္ပါဘူး။ သတင္းလုိက္ႏိုင္မႈ၊ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာသံုးသပ္ရာမွာ အားနည္းမႈနဲ႔ ေငြေၾကးအကန္႔အသတ္ရွိမႈေၾကာင့္ သတင္းစာေစာင္အမ်ားစုဟာ ေၾကာင္းတူသံကြဲ ျဖစ္ေနပါတယ္။
ျမန္မာျပည္မွာ ရုပ္ျမင္သံၾကားအစီအစဥ္ေတြကို အစိုးရပိုင္နဲ႔ ပုဂၢလိကပိုင္ဆိုၿပီး ခြဲႏိုင္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံျခားက ထုတ္လႊင့္တဲ့ တီဗီြအစီအစဥ္အခ်ဳိ ႔လည္း ျပသခြင့္ေပးထားပါတယ္။ ရန္ကုန္နဲ႔ မႏၱေလးမွာ တီဗီြၾကည့္သူအမ်ားဆံုး ရွိပါတယ္။ ၿမိဳ ႔ျပအေျခအေနကိုလိုက္ၿပီး တီဗီြၾကည့္သူရွိေပမယ့္ FM ေရဒီယိုေတြ ေပၚလာတဲ့အခါ တီဗီြၾကည့္သူနည္းသြားတယ္လို႔ ဒိန္းမက္ႏိုင္ငံမွာ ၂၀၁၂ က ထုတ္ေဝတဲ့ ျမန္မာမီဒီယသံုးသပ္ခ်က္ အစီရင္ခံစာမွာ ေဖာ္ျပပါတယ္။ ေရဒီယိုအသံလႊင့္လုပ္ငန္းမွာေတာ့ အစိုးရပိုင္ (၁) ခုနဲ႔ ပုဂၢလိပိုင္ (၇) ခုရွိၿပီး စာနယ္ဇင္းသံုးရာေလာက္ ရွိပါတယ္။ FM ေရဒီယိုလႊင့္ခြင့္ရသူ အမ်ားစုဟာ အစုိးရန႔ဲ နီးစပ္တဲ့ ခရိုနီနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သားသမီးေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဥပမာ ခ်ယ္ရီ FM ကို ေဇကမာၻ ဦးခင္ေရႊရဲ ႔ သမီးက တည္ေထာင္ၿပီး ျပန္ၾကားေရးဝန္ႀကီးနဲ႔ နီးစပ္သူက မႏၱေလး FM ကို တည္ေထာင္ပါတယ္။
ေတးဂီတနဲ႔ စီးပြားေရးေၾကာ္ျငာကို အဓိကထားတဲ့ ေရဒီယိုေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပုဂၢလိက ေရဒီယိုနဲ႔ ရုပ္ျမင္သံၾကား တီဗီြေတြ မ်ားလာေပမယ့္ ေဖ်ာ္ေျဖေရးနဲ႔ စီးပြားေရးကိုသာ ဦးစားေပးတဲ့အတြက္ သတင္းနားေထာင္သူေတြ မ်ားျပားေပမယ့္ ပုဂၢလိကပိုင္ FM ေရဒီယိုေတြဟာ အစိုးရရဲ ႔ဟာကြက္ကို ျဖည့္စြမ္းႏိုင္တဲ့ အရည္အေသြး ကင္းမဲ့ေနတာေတြ႔ရတယ္လို႔ ဒိန္းမက္ႏိုင္ငံထုတ္ အစီရင္ခံစာမွာ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ သတင္းထိမ္ခ်န္ခဲ့တာဟာ အစုိးရရဲ ႔ဟာကြက္ ျဖစ္ပါတယ္။ ခရိုနီပိုင္သတင္းမီဒီယာဟာ သတင္းမွန္ကို ေဖာ္ျပဖို႔  စိတ္မဝင္စားဘဲ စီးပြားေရးအက်ဳိးအျမတ္ကို ဦးစားေပးတာ ထင္ရွားပါတယ္။
အစိုးရအႏွစ္ (၅၀) ႀကီးစိုးခဲ့တဲ့ သတင္းမီဒီယာမွာ ပုဂၢလိကလုပ္ငန္းေတြကို ပါဝင္ခြင့္ေပးတာဟာ အသြင္ကူးေျပာင္းေရးမွာ လိုအပ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ျပည္သူ႔အက်ဳိးစီးပြားကို ျမွင့္တင္ႏိုင္ပါမလား။ ျပည္သူ႔လိုအပ္ခ်က္ကို ျဖည့္ဆည္းႏိုင္ပါ့မလားစတဲ့ သံသယေတြ ေပၚထြက္လာပါတယ္။ အစိုးရပိုင္ စာနယ္ဇင္း၊ ေရဒီယိုရုပ္ျမင္သံၾကားနဲ႔ ယွဥ္တြဲၿပီး ဘယ္လိုစခန္းသြားမလဲဆိုတဲ့ ျပႆနာရွိပါတယ္။ ေၾကာ္ျငာလုပ္ငန္းအားေကာင္းလို႔ စာနယ္ဇင္း အမ်ားအျပားေပၚထြက္လာတာ ျဖစ္တာမို႔ ၿမိဳ ႔ျပအေျခခံတဲ့ သတင္းမီဒီယာသာ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ျမန္မာသတင္းမီဒီယာေလာကမွာ (၈၀) ရာခိုင္ႏႈန္းဟာ အေတြ႔အႀကံဳ ႏုေသးတဲ့ လူငယ္ေတြ ျဖစ္ေနပါတယ္။ သတင္းမီဒီယာ သင္တန္းတခါတရံ လုပ္ေပးတာမ်ဳိး ရွိေပမယ့္ အမ်ားစုကေတာ့ ကိုယ္ထူကိုယ္ထနည္းနဲ႔ ႀကိဳးစားလုပ္ကိုင္ေနၾကရပါတယ္။
ျမန္မာသတင္းသမားေတြ စြမ္းရည္ထက္ျမက္လာေအာင္ သင္တန္းေတြေပးဖို႔နဲ႔ သတင္းပညာဘြဲ႔ ေပးႏိုင္တဲ့အထိ ေဆာင္ရြက္ဖို႔ လိုအပ္ေၾကာင္း လြန္ခဲ့တဲ့နွစ္မတ္လ ရန္ကုန္မွာက်င္းပတဲ့ မီဒီယာညီလာခံမွာ ေဆြးေႏြးသြားၾကပါတယ္။ တဖက္သတ္ဝါဒ ျဖန္႔လာတဲ့ အစိုးရသတင္းမီဒီယာကို ျပည္သူ႔မီဒီယာအျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းဖို႔ကိစၥကိုလည္း ေဆြးေႏြးတာေတြ႔ရပါတယ္။ ညီလာခံကို ျပန္ၾကားေရးဝန္ႀကီးဌာန UNESCO ဒိန္းမက္နဲ႔ ျပင္သစ္မီဒီယာအဖြဲ႔အစည္းတုိ႔က ဦးစီးက်င္းပတာ ျဖစ္ပါတယ္။
သတင္းပညာ အရည္အေသြး ရွိမရွိဆိုတာက လြတ္လပ္တဲ့အခ်ိန္ကာလ အနည္းအမ်ားေပၚမွာ မူတည္ပါတယ္။ လြတ္လပ္တဲ့အခ်ိန္ကာလ ၾကာရွည္လာတဲ့အခါမွာ အရည္အေသြးရွိတဲ့ စာနယ္ဇင္းကိုသာ ပရိသတ္က လက္ခံလာပါလိမ့္မယ္။ အလုပ္လုပ္ရင္း ပညာရွာၾကရတဲ့လုပ္ငန္း ျဖစ္ပါတယ္။ အႏွစ္ ၅၀ လြတ္လပ္မႈဆိတ္သုဥ္းခဲ့ၿပီး အခုမွ လြတ္လပ္မႈအရသာ စတင္ခံစားရတဲ့ တုိင္းျပည္မွာ စာနယ္ဇင္း အရည္အေသြးထက္ျမက္ဖို႔ အခ်ိန္ယူရပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆက္လက္ရပ္တည္ႏိုင္ေရးအတြက္ စီးပြားေရးေၾကာ္ျငာကို အဓိက အားကိုးေနတဲ့ စာနယ္ဇင္းဟာ သတင္းပညာ တုိးတက္ေရးကို အာရံုစိုက္ႏိုင္ပါ့မလားဆိုတာ စဥ္းစားစရာ ျဖစ္ေနပါတယ္။