မိခင္အတြက္ အသက္ေပးစြန္႔ေသာ ေမ်ာက္ညီေနာင္

 ဒီေန႕ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ ပသို႕နန္ ပန္႕ထစ္ကုန္တိုတ္ကို စက္ပစၥည္းသြား၀ယ္ၿပီး ကုန္တိုတ္ရဲ႕ လမ္းတဖက္ ကိုေရာက္ေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ဒီျမင္ကြင္ေလးကို ေတြ႕ရလို႕ စိတ္လည္မေကာင္းသလို အမ်ားသူငွာလည္ မိမိတို႕မိဘရဲ႕ ေက်းဇူးကို သိတတ္နာ လည္ၿပီး မိဘေတြကို ျပဳစုလုပ္ေကၽြးႏိုင္ေစရန္ ဓာတ္ပံုေလးရိုက္ယူခဲ့ပါတယ္။

မိဘတို႔အား ေကာင္းစြာလုပ္ေကၽြးျခင္းသည္ ေကာင္းျမတ္ေသာ မဂၤလာမည္၏ဟု ၃၈-ျဖာမဂၤလာ တရားေတာ္တြင္ ေဖာ္ျပထားေပး၏။ ထိုမဂၤလာတရားေတာ္ႏွင့္အညီ တိရစၧာန္ပင္ ျဖစ္လင့္ကစား မိခင္ေမ်ာက္အိုမႀကီးကို ေကာင္းစြာလုပ္ေကၽြး၍ အသက္ေပးစြန္႔ခဲ့ေသာ ေမ်ာက္ညီေနာင္အေၾကာင္းကို ဒုကနိပါတ္၊ စူဠနႏၵိယဇာတ္ေတာ္တြင္ ဖတ္ရႈရပါသည္။



ဗာရာဏသီျပည္တြင္ ျဗဟၼဒတ္မင္းႀကီး မင္းျပဳခ်ိန္၌ ဘုရားေလာင္းသည္ ဟိမ၀ႏၲာအရပ္တြင္ မဟာနႏၵိယ အမည္ ရွိေသာ ေမ်ာက္ျဖစ္ေလ၏။ မဟာနႏၵိယတြင္ သူဠနႏၵိယ အမည္ရွိ ညီငယ္ေမ်ာက္မင္းလည္း ရွိေလသည္။ ထိုေမ်ာက္ညီေနာင္တို႔သည္ ေမ်ာက္ရွစ္ေသာင္းကို ျခံရံအုပ္ခ်ဳပ္၍ မ်က္မျမင္မိခင္   ေမ်ာက္အိုမႀကီး ကို လုပ္ေကၽြးျပဳစုေနၾကေလ၏။

ေမ်ာက္ညီေနာင္သည္ မိခင္ မ်က္မျမင္ ေမ်ာက္အိုမႀကီးကို ခ်ံဳတေနရာတြင္ ေနရာ ခ်ထားျပီး ေမ်ာက္ အေပါင္းကို ျခံရံကာ ေတာထဲသို႔ ေန႔စဥ္၀င္ေရာက္ အစာရွာၾကကုန္၏။ ေမ်ာက္ညီေနာင္သည္ ခ်ိဳျမိန္ေသာ သစ္သီးသစ္ဖုမ်ားကို မိခင္ထံသို႔ အျခံအရံေမ်ာက္တို႔အား ပို႔ေဆာင္ေစေလ၏။ အျခံအရံေမ်ာက္ တို႔သည္    ေမ်ာက္ညီေနာင္၏ မိခင္အား ခ်ိဳျမိန္ေသာ သစ္သီးသစ္ဖုမ်ားကို မေပးဘဲ မာေက်ာရင့္ေရာ္ေသာ သစ္သီးသစ္ဖုမ်ားကိုသာ ေပးပို႔ျပီး ေကာင္းမြန္ေသာ သစ္သီးသစ္ဖုမ်ားကို မိမိတို႔ဘာသာ စားလိုက္ၾကေလ ၏။

မိခင္မ်က္မျမင္ ေမ်ာက္အိုမႀကီးမွာ မာေက်ာရင့္ေရာ္ေသာ သစ္သီးမ်ားကို မစားႏိုင္ေသာေၾကာင့္ အစာေရစာငတ္သျဖင့္ ခႏၶာကိုယ္သည္ အရိုးအေရမွ်သာ ရွိေလ၏။
တေန႔တြင္ မဟာနႏၵိယေမ်ာက္မင္း သည္ မိခင္ထံသို႔ သြားေရာက္သည့္အခါ အရိုးအေရမွ်သာရွိေသာ မိခင္ကို ေတြ႔ရလွ်င္-
မိခင္၊ ကၽြႏ္ုပ္တို႔သည္ မိခင္ထံသို႔ ေန႔စဥ္ ေကာင္းမြန္လတ္ဆတ္ေသာ သစ္သီးသစ္ဖုမ်ားကို ပို႔သေစပါ၏။ မိခင္သည္ အဘယ္ေၾကာင့္ အရိုးအေရမွ်သာ ရွိရပါသနည္း -ဟု ေမးေလသည္။

အို ခ်စ္သား မဟာနႏၵိယ၊ သင္တို႔ပို႔သေစေသာ သစ္သီးသစ္ဖုကို ငါမရ- ဟု ေျဖေလသည္။ ထိုအခါ   မဟာနႏၵိယေမ်ာက္မင္းသည္ ေမ်ာက္အေပါင္းတို႔အက်ိဳးကို ေဆာင္ရြက္သည္ရွိေသာ္ ငါ၏မိခင္ ပ်က္စီး ဆံုးရႈံးရေပေတာ့မည္။ ေမ်ာက္အေပါင္းတို႔ကို စြန္႔လႊတ္ကာ မိခင္ကိုသာ ျပဳစုလုပ္ေကၽြး ပါေတာ့မည္-ဟု ၾကံစည္ေလ၏။

ထို႔ေနာက္ ညီငယ္ စူဠနၵိယကိုေခၚကာ ေမ်ာက္အေပါင္းကို ဦးစီးအုပ္ခ်ဳပ္ေစရန္ အပ္ႏွံေလ၏။ ညီငယ္ စုဠနႏၵိယကလည္း လက္မခံဘဲ မိခင္ကိုသာ လုပ္ေကၽြးလိုပါသည္-ဟု ဆိုသျဖင့္ ေမ်ာက္ညီေနာင္ တို႔သည္ ေမ်က္အေပါင္းကိုစြန္႔ကာ မိခင္ကိုေခၚ၍ ဟိမ၀ႏၲာအရပ္မွ ဆင္းသက္လာခဲ့ၾက၏။ အစြန္အဖ်ား အရပ္တခုျဖစ္ေသာ ပေညာင္ပင္၌ေနၾက၍ မိခင္ေမ်ာက္အိုႀကီးကို ျပဳစုလပ္ေကၽြးေလ၏။

ထိုအခ်ိန္တြင္ ဗာရာဏသီျမိဳ႔ေန ပုဏၰားလုလင္တဦးသည္ အျခားအတတ္ပညာျဖင့္ အသက္ေမြးျမဴရန္ မတတ္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ေလးအတတ္ျဖင့္ မုဆိုးလုပ္၍ အသက္ေမြးရန္ စိတ္ကူးမိေလ၏။
ထို႔ေနာက္   ေလးျမားကိုလြယ္ကာ ေတာထဲသို႔၀င္၍ သားေကာင္အမ်ိဳးမ်ိဳးသတ္ျပီး အသားေရာင္းေသာ အလုပ္ျဖင့္ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း ျပဳေလသည္။

တေန႔တြင္ ပုဏၰားမုဆိုးသည္ ေတာလယ္မွအျပန္ သားေကာင္တစံုတရာ ရရွိမလာေသာေၾကာင့္ ဟိုဟို သည္သည္ ၾကည့္ရႈ၏။ ထိုအခါ ကြင္းျပင္အစြန္အဖ်ား၌ရွိေသာ ပေညာင္ပင္ကိုျမင္လွ်င္ ဤပေညာင္ပင္ ၌ သားေကာင္တစံုတရာ ရွိေကာင္းရွိမည္-ဟု သံသယရွိကာ ပေညာင္ပင္သို႔ ေရွးရႈလာခဲ့သည္။

ထိုအခ်ိန္တြင္ ေမ်ာက္ညီေနာင္တို႔သည္ မိခင္ေမ်ာက္အိုမႀကီးကို သစ္သီးရွာေကၽြးျပီး သစ္ခြၾကား၌ နားေန ခ်ိန္ျဖစ္၏။ ပုဏၰားမုဆိုး ပေညာင္ပင္သို႔ လာေနသည္ကို ျမင္ေသာအခါ ေမ်ာက္ညီေနာင္တို႔သည္ မိခင္ေမ်ာက္အိုမႀကီးကို ခြၾကား၌ထားခဲ့ျပီးလွ်င္ ပေညာင္ပင္ရြက္ၾကား၌ ပုန္းေအာင္းေနေလ၏။

မုဆိုးသည္ ေမ်ာက္အိုမႀကီးကို ပေညာင္ပင္၌ ေတြ႔ေသာအခါ ငါ လက္ခ်ည္းျပန္သြားလွ်င္ကား အဘယ္အက်ိဳးရွိေတာ့အံ႔နည္း။ ဤေမ်ာက္အိုမႀကီးကိုဖမ္းသြားမည္-ဟု ၾကံစည္ကာ ေမ်ာက္အိုမႀကီး ကိုပစ္ရန္ ေလးတင္ေလသည္။

မဟာနႏၵိယေမ်ာက္မင္းသည္ မုဆိုးေလးတင္သည္ကို ျမင္လွ်င္ ညီေတာ္ စူဠနႏၵိယ၊ ဤေယာက္က်ားသည္ ငါ၏မိခင္ကို ပစ္လို၏။ ငါသည္ မိခင္အတြက္ အသက္ေပးလွဴပါအံ႔။ သင္သည္ ငါေသသြားေသာအခါ မိခင္ကို လုပ္ေကၽြးပါေလာ့-ဟု မွာၾကားျပီးလွ်င္ သစ္ရြက္ၾကားမွ ထြက္ကာ အို-အသင္မုဆိုး၊ ငါ၏မိခင္ကို မပစ္ပါနဲ႔။ ငါ၏မိခင္သည္ ကန္းလဲကန္း၏။ အိုလဲ အိုပါ၏။ ငါသည္ မိခင္အတြက္ အသက္ေပးလွဴပါမည္။ သင္သည္ ငါ၏မိခင္ကို မသတ္ဘဲ ငါ့ကိုသာသတ္၍ ယူပါ-ဟု ဆိုကာ မုဆိုးထံ ၀န္ခံကတိယူ၍ ျမားေရွ႔ တည့္တည့္တြင္ ရပ္ေလ၏။

မုဆိုးယုတ္သည္ မဟာနႏၵိယေမ်ာက္မင္းကို ပစ္ယူေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ၀န္ခံကတိကိုဖ်က္ကာ မိခင္ေမ်ာက္ အိုမႀကီးကို ပစ္ရန္ ေလးကိုထပ္တင္ျပန္၏။
ထိုအခါ ညီငယ္ စူဠနႏၵိယ က ဤေယာက္်ားသည္ ငါ၏မိခင္ကို ပစ္လို၏။ ငါသည္လည္း ငါ၏မိခင္အတြက္ အသက္ေပးလွဴအံ႔-ဟု ဆံုးျဖတ္ကာ သစ္ရြက္ၾကားမွထြက္၍-
အို အသင္မုဆိုး၊ ငါ၏မိခင္ကို မပစ္ပါနဲ႔။ ငါသည္ ငါ၏မိခင္အတြက္ အသက္ေပးလွဴပါမည္။ သင္သည္ ငါတို႔ညီေနာင္ကို ယူပါ။ ငါ၏ မိခင္ကို အသက္ခ်မ္းသာေပးပါေလာ့- ဟု ၀န္ခံကတိေတာင္းေလ၏။ မုဆိုးယုတ္သည္ စူဠနႏၵိယေမ်ာက္မင္းကို ျမားျဖင့္ပစ္ျပန္၏။ ထို႔ေနာက္ ၀န္ခံကတိကိုဖ်က္ကာ မ်က္မျမင္ ေမ်ာက္အုိမႀကီးကိုလည္း ပစ္ျပန္ေလ၏။ မုဆိုးယုတ္သည္ ေမ်ာက္ ၃-ေကာင္ကိုထမ္းကာ အိမ္သို႔ ၀မ္းသာေပ်ာ္ရႊင္စြာ ျပန္ေလ၏။

ထိုအခ်ိန္၌ပင္ မုဆိုးပုဏၰားေနထိုင္ေသာ အိမ္ကို မိုးႀကိဳးပစ္ခ်ခံရ၍ တအိမ္လံုး မီးေလာင္သြားေလသည္။ မုဆိုး၏ မယားႏွင့္ သားငယ္ႏွစ္ေယာက္တို႔လည္း မီးထဲသို႔ ပါသြားေလသည္။ အိမ္ေနရာ၌ ေခါင္းတိုင္တို႔သာ က်န္ရွိေတာ့သည္။

မုဆိုးလည္း ရြာတံခါးအေရာက္တြင္ ရြာသားအသိတေယာက္က အေၾကာင္းစံု အျဖစ္အပ်က္ကိုေျပာျပ၏။ မုဆိုးလည္း ျပင္းစြာေသာ စိုးရိမ္ျခင္းျဖစ္သျဖင့္ အမဲႏွင့္တကြ ထမ္းပိုး၊ ေလးျမားတို႔ကို ပစ္ခ်ကာ အိမ္သို႔ ေျပး ၀င္ေလသည္။ ထိုအခ်ိန္၌ ေခါင္းတိုင္တို႔သည္ ျပဳတ္က်၍ မုဆိုးဦးေခါင္းကို ခြဲေလသည္ ။ ေျမႀကီးသည္လည္း အက္ကြဲလာျပီး မီးလွ်ံမ်ားတတ္ကာ မုဆိုးကို ေျမမ်ိဳေလသည္

 ဒီေန႕ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ ပသို႕နန္ ပန္႕ထစ္ကုန္တိုတ္ကို စက္ပစၥည္းသြား၀ယ္ၿပီး ကုန္တိုတ္ရဲ႕ လမ္းတဖက္ ကိုေရာက္ေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ဒီျမင္ကြင္ေလးကို ေတြ႕ရလို႕ စိတ္လည္မေကာင္းသလို အမ်ားသူငွာလည္ မိမိတို႕မိဘရဲ႕ ေက်းဇူးကို သိတတ္နာ လည္ၿပီး မိဘေတြကို ျပဳစုလုပ္ေကၽြးႏိုင္ေစရန္ ဓာတ္ပံုေလးရိုက္ယူခဲ့ပါတယ္။

မိဘတို႔အား ေကာင္းစြာလုပ္ေကၽြးျခင္းသည္ ေကာင္းျမတ္ေသာ မဂၤလာမည္၏ဟု ၃၈-ျဖာမဂၤလာ တရားေတာ္တြင္ ေဖာ္ျပထားေပး၏။ ထိုမဂၤလာတရားေတာ္ႏွင့္အညီ တိရစၧာန္ပင္ ျဖစ္လင့္ကစား မိခင္ေမ်ာက္အိုမႀကီးကို ေကာင္းစြာလုပ္ေကၽြး၍ အသက္ေပးစြန္႔ခဲ့ေသာ ေမ်ာက္ညီေနာင္အေၾကာင္းကို ဒုကနိပါတ္၊ စူဠနႏၵိယဇာတ္ေတာ္တြင္ ဖတ္ရႈရပါသည္။



ဗာရာဏသီျပည္တြင္ ျဗဟၼဒတ္မင္းႀကီး မင္းျပဳခ်ိန္၌ ဘုရားေလာင္းသည္ ဟိမ၀ႏၲာအရပ္တြင္ မဟာနႏၵိယ အမည္ ရွိေသာ ေမ်ာက္ျဖစ္ေလ၏။ မဟာနႏၵိယတြင္ သူဠနႏၵိယ အမည္ရွိ ညီငယ္ေမ်ာက္မင္းလည္း ရွိေလသည္။ ထိုေမ်ာက္ညီေနာင္တို႔သည္ ေမ်ာက္ရွစ္ေသာင္းကို ျခံရံအုပ္ခ်ဳပ္၍ မ်က္မျမင္မိခင္   ေမ်ာက္အိုမႀကီး ကို လုပ္ေကၽြးျပဳစုေနၾကေလ၏။

ေမ်ာက္ညီေနာင္သည္ မိခင္ မ်က္မျမင္ ေမ်ာက္အိုမႀကီးကို ခ်ံဳတေနရာတြင္ ေနရာ ခ်ထားျပီး ေမ်ာက္ အေပါင္းကို ျခံရံကာ ေတာထဲသို႔ ေန႔စဥ္၀င္ေရာက္ အစာရွာၾကကုန္၏။ ေမ်ာက္ညီေနာင္သည္ ခ်ိဳျမိန္ေသာ သစ္သီးသစ္ဖုမ်ားကို မိခင္ထံသို႔ အျခံအရံေမ်ာက္တို႔အား ပို႔ေဆာင္ေစေလ၏။ အျခံအရံေမ်ာက္ တို႔သည္    ေမ်ာက္ညီေနာင္၏ မိခင္အား ခ်ိဳျမိန္ေသာ သစ္သီးသစ္ဖုမ်ားကို မေပးဘဲ မာေက်ာရင့္ေရာ္ေသာ သစ္သီးသစ္ဖုမ်ားကိုသာ ေပးပို႔ျပီး ေကာင္းမြန္ေသာ သစ္သီးသစ္ဖုမ်ားကို မိမိတို႔ဘာသာ စားလိုက္ၾကေလ ၏။

မိခင္မ်က္မျမင္ ေမ်ာက္အိုမႀကီးမွာ မာေက်ာရင့္ေရာ္ေသာ သစ္သီးမ်ားကို မစားႏိုင္ေသာေၾကာင့္ အစာေရစာငတ္သျဖင့္ ခႏၶာကိုယ္သည္ အရိုးအေရမွ်သာ ရွိေလ၏။
တေန႔တြင္ မဟာနႏၵိယေမ်ာက္မင္း သည္ မိခင္ထံသို႔ သြားေရာက္သည့္အခါ အရိုးအေရမွ်သာရွိေသာ မိခင္ကို ေတြ႔ရလွ်င္-
မိခင္၊ ကၽြႏ္ုပ္တို႔သည္ မိခင္ထံသို႔ ေန႔စဥ္ ေကာင္းမြန္လတ္ဆတ္ေသာ သစ္သီးသစ္ဖုမ်ားကို ပို႔သေစပါ၏။ မိခင္သည္ အဘယ္ေၾကာင့္ အရိုးအေရမွ်သာ ရွိရပါသနည္း -ဟု ေမးေလသည္။

အို ခ်စ္သား မဟာနႏၵိယ၊ သင္တို႔ပို႔သေစေသာ သစ္သီးသစ္ဖုကို ငါမရ- ဟု ေျဖေလသည္။ ထိုအခါ   မဟာနႏၵိယေမ်ာက္မင္းသည္ ေမ်ာက္အေပါင္းတို႔အက်ိဳးကို ေဆာင္ရြက္သည္ရွိေသာ္ ငါ၏မိခင္ ပ်က္စီး ဆံုးရႈံးရေပေတာ့မည္။ ေမ်ာက္အေပါင္းတို႔ကို စြန္႔လႊတ္ကာ မိခင္ကိုသာ ျပဳစုလုပ္ေကၽြး ပါေတာ့မည္-ဟု ၾကံစည္ေလ၏။

ထို႔ေနာက္ ညီငယ္ စူဠနၵိယကိုေခၚကာ ေမ်ာက္အေပါင္းကို ဦးစီးအုပ္ခ်ဳပ္ေစရန္ အပ္ႏွံေလ၏။ ညီငယ္ စုဠနႏၵိယကလည္း လက္မခံဘဲ မိခင္ကိုသာ လုပ္ေကၽြးလိုပါသည္-ဟု ဆိုသျဖင့္ ေမ်ာက္ညီေနာင္ တို႔သည္ ေမ်က္အေပါင္းကိုစြန္႔ကာ မိခင္ကိုေခၚ၍ ဟိမ၀ႏၲာအရပ္မွ ဆင္းသက္လာခဲ့ၾက၏။ အစြန္အဖ်ား အရပ္တခုျဖစ္ေသာ ပေညာင္ပင္၌ေနၾက၍ မိခင္ေမ်ာက္အိုႀကီးကို ျပဳစုလပ္ေကၽြးေလ၏။

ထိုအခ်ိန္တြင္ ဗာရာဏသီျမိဳ႔ေန ပုဏၰားလုလင္တဦးသည္ အျခားအတတ္ပညာျဖင့္ အသက္ေမြးျမဴရန္ မတတ္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ေလးအတတ္ျဖင့္ မုဆိုးလုပ္၍ အသက္ေမြးရန္ စိတ္ကူးမိေလ၏။
ထို႔ေနာက္   ေလးျမားကိုလြယ္ကာ ေတာထဲသို႔၀င္၍ သားေကာင္အမ်ိဳးမ်ိဳးသတ္ျပီး အသားေရာင္းေသာ အလုပ္ျဖင့္ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း ျပဳေလသည္။

တေန႔တြင္ ပုဏၰားမုဆိုးသည္ ေတာလယ္မွအျပန္ သားေကာင္တစံုတရာ ရရွိမလာေသာေၾကာင့္ ဟိုဟို သည္သည္ ၾကည့္ရႈ၏။ ထိုအခါ ကြင္းျပင္အစြန္အဖ်ား၌ရွိေသာ ပေညာင္ပင္ကိုျမင္လွ်င္ ဤပေညာင္ပင္ ၌ သားေကာင္တစံုတရာ ရွိေကာင္းရွိမည္-ဟု သံသယရွိကာ ပေညာင္ပင္သို႔ ေရွးရႈလာခဲ့သည္။

ထိုအခ်ိန္တြင္ ေမ်ာက္ညီေနာင္တို႔သည္ မိခင္ေမ်ာက္အိုမႀကီးကို သစ္သီးရွာေကၽြးျပီး သစ္ခြၾကား၌ နားေန ခ်ိန္ျဖစ္၏။ ပုဏၰားမုဆိုး ပေညာင္ပင္သို႔ လာေနသည္ကို ျမင္ေသာအခါ ေမ်ာက္ညီေနာင္တို႔သည္ မိခင္ေမ်ာက္အိုမႀကီးကို ခြၾကား၌ထားခဲ့ျပီးလွ်င္ ပေညာင္ပင္ရြက္ၾကား၌ ပုန္းေအာင္းေနေလ၏။

မုဆိုးသည္ ေမ်ာက္အိုမႀကီးကို ပေညာင္ပင္၌ ေတြ႔ေသာအခါ ငါ လက္ခ်ည္းျပန္သြားလွ်င္ကား အဘယ္အက်ိဳးရွိေတာ့အံ႔နည္း။ ဤေမ်ာက္အိုမႀကီးကိုဖမ္းသြားမည္-ဟု ၾကံစည္ကာ ေမ်ာက္အိုမႀကီး ကိုပစ္ရန္ ေလးတင္ေလသည္။

မဟာနႏၵိယေမ်ာက္မင္းသည္ မုဆိုးေလးတင္သည္ကို ျမင္လွ်င္ ညီေတာ္ စူဠနႏၵိယ၊ ဤေယာက္က်ားသည္ ငါ၏မိခင္ကို ပစ္လို၏။ ငါသည္ မိခင္အတြက္ အသက္ေပးလွဴပါအံ႔။ သင္သည္ ငါေသသြားေသာအခါ မိခင္ကို လုပ္ေကၽြးပါေလာ့-ဟု မွာၾကားျပီးလွ်င္ သစ္ရြက္ၾကားမွ ထြက္ကာ အို-အသင္မုဆိုး၊ ငါ၏မိခင္ကို မပစ္ပါနဲ႔။ ငါ၏မိခင္သည္ ကန္းလဲကန္း၏။ အိုလဲ အိုပါ၏။ ငါသည္ မိခင္အတြက္ အသက္ေပးလွဴပါမည္။ သင္သည္ ငါ၏မိခင္ကို မသတ္ဘဲ ငါ့ကိုသာသတ္၍ ယူပါ-ဟု ဆိုကာ မုဆိုးထံ ၀န္ခံကတိယူ၍ ျမားေရွ႔ တည့္တည့္တြင္ ရပ္ေလ၏။

မုဆိုးယုတ္သည္ မဟာနႏၵိယေမ်ာက္မင္းကို ပစ္ယူေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ၀န္ခံကတိကိုဖ်က္ကာ မိခင္ေမ်ာက္ အိုမႀကီးကို ပစ္ရန္ ေလးကိုထပ္တင္ျပန္၏။
ထိုအခါ ညီငယ္ စူဠနႏၵိယ က ဤေယာက္်ားသည္ ငါ၏မိခင္ကို ပစ္လို၏။ ငါသည္လည္း ငါ၏မိခင္အတြက္ အသက္ေပးလွဴအံ႔-ဟု ဆံုးျဖတ္ကာ သစ္ရြက္ၾကားမွထြက္၍-
အို အသင္မုဆိုး၊ ငါ၏မိခင္ကို မပစ္ပါနဲ႔။ ငါသည္ ငါ၏မိခင္အတြက္ အသက္ေပးလွဴပါမည္။ သင္သည္ ငါတို႔ညီေနာင္ကို ယူပါ။ ငါ၏ မိခင္ကို အသက္ခ်မ္းသာေပးပါေလာ့- ဟု ၀န္ခံကတိေတာင္းေလ၏။ မုဆိုးယုတ္သည္ စူဠနႏၵိယေမ်ာက္မင္းကို ျမားျဖင့္ပစ္ျပန္၏။ ထို႔ေနာက္ ၀န္ခံကတိကိုဖ်က္ကာ မ်က္မျမင္ ေမ်ာက္အုိမႀကီးကိုလည္း ပစ္ျပန္ေလ၏။ မုဆိုးယုတ္သည္ ေမ်ာက္ ၃-ေကာင္ကိုထမ္းကာ အိမ္သို႔ ၀မ္းသာေပ်ာ္ရႊင္စြာ ျပန္ေလ၏။

ထိုအခ်ိန္၌ပင္ မုဆိုးပုဏၰားေနထိုင္ေသာ အိမ္ကို မိုးႀကိဳးပစ္ခ်ခံရ၍ တအိမ္လံုး မီးေလာင္သြားေလသည္။ မုဆိုး၏ မယားႏွင့္ သားငယ္ႏွစ္ေယာက္တို႔လည္း မီးထဲသို႔ ပါသြားေလသည္။ အိမ္ေနရာ၌ ေခါင္းတိုင္တို႔သာ က်န္ရွိေတာ့သည္။

မုဆိုးလည္း ရြာတံခါးအေရာက္တြင္ ရြာသားအသိတေယာက္က အေၾကာင္းစံု အျဖစ္အပ်က္ကိုေျပာျပ၏။ မုဆိုးလည္း ျပင္းစြာေသာ စိုးရိမ္ျခင္းျဖစ္သျဖင့္ အမဲႏွင့္တကြ ထမ္းပိုး၊ ေလးျမားတို႔ကို ပစ္ခ်ကာ အိမ္သို႔ ေျပး ၀င္ေလသည္။ ထိုအခ်ိန္၌ ေခါင္းတိုင္တို႔သည္ ျပဳတ္က်၍ မုဆိုးဦးေခါင္းကို ခြဲေလသည္ ။ ေျမႀကီးသည္လည္း အက္ကြဲလာျပီး မီးလွ်ံမ်ားတတ္ကာ မုဆိုးကို ေျမမ်ိဳေလသည္