က်ေနာ္တို႔ဟာ နွစ္၀က္္နီးပါး ဒီလူနဲ႔ ဒီလူပဲျမင္ေနရျပီး လူမ်ားမ်ားစားစားလည္းမေတြ႔ရေတာ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္ေတြျဖစ္ၾကတယ္။ ေတာထဲကေန မိုးေရးျမိဳ႕ေပၚေရာက္ေတာ့ လူေတြအမ်ားၾကီးကိုေတြ႔ရျပီး ဟိုေငးလိုက္ ဒီေငးလိုက္နဲ႔ ေတာသားျမိဳ႕ေရာက္သလို ျဖစ္ေနတယ္။ ခေလးအသံၾကားလည္းထူးဆန္းသလိုလိုို၊တမူးကကုန္သည္ ေစ်းသည္ေတြ အမ်ိဳးသမီးၾကီးေတြ သြားလာရင္း စကားေျပာေနတာကိုလည္းမဆီမဆိုင္ လိုက္နားေထာင္ေနမိတယ္။ ဟိုလူ႔လွမ္းၾကည္႔ ဒီလူ႔လွမ္းၾကည္႔နဲ႔ အိေျႏၵမရျဖစ္ေနတယ္။ပုဆိုးေတြ ထမီေတြနဲ႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္သြားလာေနတဲ႔ တမူးဘက္က ဗမာေတြကို ဗမာစကားေတြ ေဟာင္ဖြာေဟာင္ဖြာေျပာေနေတာ့ကိုယ္လည္း သြားျပီးနႈတ္ဆက္ခ်င္သလိုလို၊ ေရာေနွာေျပာခ်င္သလိုလို စိတ္ထဲယားက်ိက်ိၾကီးျဖစ္ေနတယ္။နွစ္အေတာ္ၾကာ လူသူကင္းတဲ့ က်ြန္းေပၚ ေသာင္တင္ေနတဲ႔ ေရာ္ဘင္ဆန္ခရူးဆိုးရဲ႔ ဘ၀ကိုဘာမဆိုင္ညာမဆိုင္ သြားျပီးစာနာေနမိေသးတယ္။ ေက်ာင္းလံုျခည္စိမ္းေလး၀တ္ထားျပီးေရခဲေခ်ာင္းပံုးကိုယ္စီလြယ္ရင္း မင္းဘယ္ေလာက္ေရာင္းရတယ္၊ ငါဘယ္ေလာက္ေရာင္းေကာင္းတယ္နဲ႔ျငင္းခံုစကားေျပာေနတဲ႔ ၁၀နွစ္အရြယ္ ခေလးေတြကို ျမင္ေတာ့ သူတို႔နဲ႔ စကားအရမ္းေျပာခ်င္တယ္။သူတို႕ကိုၾကည္႔ျပီး အားရပါးရျပံဳးျပမိတယ္။ ရင္ထဲမွာ အရမ္းသနားေနတယ္။ သူတို႔ကို စာသင္းခန္းနဲ႔ကစားကြင္းေတြကလဲြလို႔ ေရခဲပံုးေတြ၊ ေတာင္းပလံုးေတြ၊လင္ဗန္းေတြနဲ႔ မပတ္သက္ေစခ်င္ဖူး။က်ေနာ္တို႕ေတာထဲကေန မိုးေရးျမိဳ႔ကိုေရာက္ေတာ့ ဒါန္အိုး ဒါန္ခြက္နဲ႔ အိႏိၵယေစာင္ေတြပုဆိုးေတြ ေရာင္းတဲ႔ ကိုကူးမားဆိုင္ခန္းတဖက္က အခန္းက်ဥ္းေလးထဲ ခဏခိုေနခဲ႔ဖူးတယ္။ အခန္းနံရံအေပါက္ကေလးကေနလမ္းမေပၚမွာ ျဖတ္သြားျဖတ္လာနဲ႔ ကိုယ္႔နိုင္ငံသားေစ်းသည္ေတြကို ေခ်င္းၾကည္႔ေနမိတယ္။သူတို႔အခ်င္းခ်င္း ေျပာသြားတဲ႔ ဗမာစကားသံေတြကို စိတ္ပါလက္ပါ ခိုးနားေထာင္ေနမိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကက်ေနာ္တို႔ဟာ တဘက္နိုင္ငံမွာ တရားမ၀င္တဲ႔၊ အိမ္ရွင္နိုင္ငံက လက္မခံလို႔ ေမာင္းနွင္ထုတ္ခံထားရတဲ႔လူေတြျဖစ္ေနတယ္။ ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ေနရသလို၊ ဘယ္သူမွနဲ႔ နႈတ္မဆက္ရဲဖူး၊ ဗမာလိုလည္းမေျပာရဲဖူး။က်ေနာ္တို႔ဟာ ကိုယ္႔ဗမာလူမ်ိဳးေတြအခ်င္းခ်င္းကို နံရံအေပါက္ေသးေသးေလးက ေခ်ာင္းၾကည္႔ျပီးခ်စ္ေနၾကတယ္။ ကိုယ္႔ဗမာအခ်င္းခ်င္း ရဲရဲအေတြ႔မခံရဲဖူး။ မျမင္ကြယ္ရာက ခိုးၾကည္႔ျပီးငါတို႕ျပည္သူေတြပါလားဆိုတဲ့ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္နဲ႔ အခ်စ္ၾကီး ခ်စ္ေနမိတယ္။ သူမ်ားနိုင္ငံမွာလအတန္ၾကာေနလိုက္ရေတာ့ ကိုယ္႔လူမ်ိဳးအေပၚ သိတ္ျပီးေမတၱာထားေနမိတာမ်ိဳး။ အဲဒီခံစားမႈမ်ိဳးအဲဒီတံုးက ပထမဆံုးရလိုက္တာပဲ။ အဲဒီတံုးက က်ေနာ္တို႔ အျဖစ္ဟာ အင္မတန္မွသဘာ၀မက်တဲ႔ ဟာသၾကီးလိုပါပဲ။မလြတ္မလပ္ေနထိုင္ေနတဲ႔ လူေတြက မဆိုစေလာက္ေလးလြတ္လပ္ေနၾကတဲ႔ ကိုယ္႔ျပည္သူေတြကို ကယ္တင္ျပီးလြတ္လပ္ေရးအတြက္လႈပ္ရွားေနၾကတဲ႔ဘ၀ပါ။ခါးမသန္ေပမဲ႔ မာန္ၾကီးတဲ႔ခါခ်ဥ္ေကာင္ေတြပါ။
က်ေနာ္တို႔အားလံုး ေတာထဲကေန အရင္ဆံုး မိုးေရး ရဲစခန္း၀င္ၾကတယ္။ မိုးေရးက ဆရာမန္းတို႔ကိုကူးမားတို႔က ရဲစခန္းကို ဘာေျပာထားလဲေတာ့မသိဖူး။ အမွန္ေတာ့ အဲဒီတံုးက က်ေနာ္တို႔ဟာဗမာျပည္က အခုမွထြက္လာတဲ႔ ျပည္ေျပးေက်ာင္းသားေတြပံုစံနဲ႔ တေၾကာ့ျပန္ျပီး ရဲစခန္းကို၀င္တာျဖစ္တယ္။ ပံုမွားရိုက္၀င္တာျဖစ္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က မဏိပူရ အာဏာပိုင္ေတြကလည္း ျမန္မာဒုကၡသည္ေတြနဲ႔ပတ္သက္ျပီး အၾကပ္ရိုက္ေနတယ္။ တကယ္တန္းဆို အိႏိၵယအာဏာပိုင္ေတြက ျမန္မာျပည္က ဒုကၡသည္ေတြကိုတရား၀င္ ဒုကၡသည္စခန္းဖြင္႔ျပီးလက္ခံေနပါျပီလို႔ ကမၻာသိေၾကျငာထားတာျဖစ္တယ္။ ၆လေလာက္မွာစခန္းကလူေတြ မေျကမနပ္ဆႏၵျပလို႔ ေနာက္ဆံုး စခန္းကေနေမာင္းနွင္ထုတ္လိုက္ရတဲ႔အထိျဖစ္ကုန္ေတာ့မဏိပူရအာဏာပိုင္ေတြဟာ အၾကံအိုက္ခဲ႔ရတယ္။ ဒုကၡသည္ေတြကို လက္ခံရတာလည္း ဘာမွၾကိဳတင္ျပင္ဆင္လုပ္ေဆာင္တာမ်ိဳးမရိွဖူး။တျခားအိမ္နီးခ်င္းနိုင္ငံေတြက(ဥပမာ ဘဂၤလား၊ေဒခ်္႕၊နီေပါ၊ သီရိလကၤာက ဒုကၡသည္ဆိုတာက သဘာ၀ေဘးဒါဏ္ေတြစစ္ပဲြနဲ႔ လူမ်ိဴးေရး၊ ဘာသာေရး နိုင္ငံေရးပဋိပကၡေတြရဲ႔ အက်ိဳးဆက္ေၾကာင္႔ ခေလးသူငယ္နဲ႔အမ်ိဳးသမီးေတြ၊ မိသားစုေတြ အလံုးအရင္းနဲ႔ ခိုလံႈၾကတာမ်ိဳး။ စားနပ္ရိကၡာနဲ႔ အ၀တ္အထည္ခိုစရာ နဲ႔ အႏၱရာယ္ကင္းရင္ လံုေလာက္တယ္။ အခုက်ေနာ္တို႔လို ဒုကၡသည္က သာမန္စစ္ေျပးဒုကၡသည္ေတြလိုမဟုတ္ဖူး။တိုင္းျပည္လြတ္လပ္ေရးအတြက္ထြက္လာသူေတြ။ လာတဲ႔ လူေတြကလည္း ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြကမ်ားမ်ား။ငတ္လို႔လာတာ၊ ေသမွာေၾကာက္လို႔လာတာ မဟုတ္ၾက။ ဓားဓားခ်င္း၊ေသနပ္ေသနပ္ခ်င္း ယွဥ္ျပိဳင္တိုက္ဖို႔အကူအညီလာေတာင္းတာျဖစ္တယ္။ နယ္ခ်ဲ႔ အဂၤလိပ္ကိုတိုက္ဖို႔ ဂ်ပန္ကိုသြားျပီး စစ္ပညာသင္ဖို႔ထြက္သြားၾကတဲ႔ရဲေဘာ္သံုးက်ိတ္ လို ဒုတိယကမၻာစစ္က သမိုင္းကို ျပန္ျပီးအိပ္မက္မက္ၾကတာျဖစ္တယ္။ ေတာင္႔တၾကတာျဖစ္တယ္။ဒါေပမဲ႔ နိုင္ငံေရးအသိမရိွ၊ ျပည္ပနိုင္ငံေရး ဗဟုသုတလည္းမရိွတဲ႔ က်ေနာ္တို႔ဟာ စစ္ေအးေခတ္ထဲကနိုင္ငံေရး ေရစီးေၾကာင္း အေျပာင္းအလဲေတြကို သတိမမူမိခဲ႔ဖူး။ ဟိုတံုးကေျခရာအတိုင္းတထပ္တည္းျဖစ္လာမယ္လို႔ ေမ်ာ္လင္႔ခဲ႔ၾကတယ္။ အိမ္နီးခ်င္းလည္းျဖစ္၊ ဒီမိုကေရစီနိုင္ငံၾကီးလည္းျဖစ္၊လြတ္လပ္ေရးရျပီးစ ေရာင္စံုသူပံုထၾကြစဥ္မွာ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ ဦးနအစိုးရကိုုလက္နက္ေတြေထာက္ပံ႔ခဲ႔တာစိတ္ကူးယဥ္ျပီး အိႏိၵယကို အထင္ၾကီးခဲ႔ၾကတယ္။ သမိုင္းျဖစ္ရပ္ဟာ ခတ္ဆင္ဆင္တူေပမဲ႔ တထပ္တည္းမက်ဖူးဆိုတာက်ေနာ္တို႔ မတြက္ခ်က္နိုင္ခဲ႔ဖူး။
မိုးေရးရဲအရာရိွေတြကို က်ေနာ္တို႔ဗမာျပည္ကအသစ္ေရာက္လာတဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြအသြင္ ပံုမွားရိုက္နိုင္ခဲ႔ပါတယ္။ အရြယ္တူ၊ ပံုစံတူ အေသြးအေရာင္တူေတြမို႔သူတို႔လည္း ဘယ္မွတ္မိနိုင္မလဲ။ ျပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႔လူေဟာင္းေတြခ်ည္းမဟုတ္ဖူး။ အေစာကတည္းကေရာက္ေနတဲ႔လူသစ္တေယာက္စ နွစ္ေယာက္စလည္း ညွပ္ပါလာေသးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဗမာျပည္ထဲလည္း မ၀င္ခ်င္၊တျခားေနရာလည္းသြားဖို႔မရိွတဲ႔ က်ေနာ္တို႕ အုပ္စု အေယာက္၂၀ ေလာက္ မူလဒုကၡသည္စခန္းထဲကိုပဲျပန္ေအာင္းဖို႔ လမ္းေၾကာင္းပဲ ေရြးလိုက္ရတယ္။ ဒီလိုေရြးျဖစ္ေအာင္လည္း ဆရာမန္း(ေဒါက္တာမန္းျမင္႔ဆိုင္)ကအားေပးတယ္။ သူေခါင္းေဆာင္မယ္။ စခန္းကို စိတ္သစ္လူသစ္ျပန္တည္ေဆာက္မယ္။ သူ႕ေခါင္းေဆာင္မႈေအာက္မေနလိုသူေတြ လြတ္လပ္စြာ ေရြးခ်ယ္ခြင္႔ရိွတယ္။ အိႏိၵယက ရုပ္၀တၱဳပိုင္း အေထာက္အပံ႔ရေအာင္က်ိဳးစားမယ္။ျမန္မာျပည္လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ က်ေနာ္တို႔ ျပည္ပကေန ဆက္လုပ္ဖို႔လိုအပ္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔မဏိပူရစခန္းမွာမေနလိုတဲ႔ ကိုျမင္႔ဆန္း၊ ကိုေက်ာ္သန္းနဲ႔ ကိုျမင္႔ေအး တို႔အဖဲြ႔ေတြကေတာ့မီဇိုရမ္နယ္စပ္ဘက္ခရီးဆက္သြားပါတယ္။ မီဇိုရမ္နယ္ဘက္မွာလည္း ျမန္မာေက်ာင္းသားစခန္းရိွျပီးစား၀တ္ေနေရးျပႆနာေတာ့မရိွဖူး၊ အဲဒီဘက္မွာ ပိုျပီးလြတ္လပ္သလို ျပင္ပအဖဲြ႔အစည္းနဲ႔ အိႏိၵယအာဏာပိုင္ေတြကိုဆက္သြယ္နိုင္တဲ႔ အခြင္႔အလမ္း ပိုရနိုင္တယ္လို႕ တြက္ခ်က္ခဲ႔သူေတြလည္းျဖစ္တယ္။
တကယ္လည္း မီဇိုရမ္နယ္ က်န္ဖိုင္းျမိဳ႕မွာအိႏိၵယအာဏာပိုင္ေတြက ဒုကၡသည္စခန္းတခုဖြင္႔ထားျပီး မဏိပူရထက္ အေတာ္ေလးလြတ္လပ္တယ္။ က်န္ဖိုင္းစခန္းကေဆာက္လက္စ အက်ဥ္းေထာင္ အသစ္ၾကီးကို (အက်ဥ္းသားမရိွ) ဒုကၡသည္စခန္းအျဖစ္ ေနထိုင္ခြင္႔ေပးထားတာပါ။ရန္ကုန္၊မံုရြာ ကေလးျမိဳ႔နယ္က ေက်ာင္းသားလူငယ္ ေတြအျပင္ ခ်င္းျပည္နယ္က ခ်င္းတိုင္းရင္းသားေတြအမ်ားအျပားလည္းပူးေပါင္းေနထိုင္တယ္။စခန္းကအက်ဥ္းေထာင္ျဖစ္ျပီး နံရံျမင္႔ၾကီးေတြနဲ႔ လံုျခံဳေပမဲ႔ မဏိပူရလို ၂၄နာရီ ေသနပ္ကိုင္အေစာင္႔နဲ႔အက်ဥ္းသားေတြလိုုေနရတာမဟုတ္ဖူး။ လြတ္လပ္တယ္။အျပင္ထြက္လို႔ရတယ္။ အျပင္ထြက္ အလုပ္လုပ္ေနသူေတြလည္းရိွတယ္။ ခ်င္းအမ်ိဳးသားတပ္ဦး(CNF) ဆိုတာ အဲဒီက်န္ဖိုင္းစခန္းကေန သေႏတည္သြားတာပဲ။ အျပင္ထြက္ အလုပ္လုပ္ၾက၊ ရံုပံုေငြရွာေဖြစုေဆာင္းၾကနဲ႔ေနာက္ပိုင္း ကခ်င္ျပည္နယ္ ေကအိုင္ေအ ဆီက စစ္သင္တန္းေတြတက္ျပီး ခ်င္းလက္နက္ကိုင္တပ္ေထာင္ခဲ႔တာပဲ။သူတို႕ထဲက တပ္မႈးတေယာက္ ျပန္ေျပာျပတာကေတာ့ သူတို႔လည္း စား၀တ္ေနေရး ဒုကၡေတြနဲ႔ ၾကံဳခဲ႔ျပီးဆင္းဆင္းရဲရဲနဲ႔ KIA ကခ်င္တပ္ကေန ေလ့က်င္႔သင္ၾကားခဲ႔ရတယ္လို႔ေျပာတယ္။ အဲဒီခ်င္းတပ္ဗိုလ္ၾကီးဆလိုင္းမန္လွ်ာန္း ေျပာတာက “ က်ေနာ္တို႕ ဘဂၤလားနယ္စပ္မွာ စခန္းတခုစေထာင္တယ္။ ၁၉၈၉မွာCNA ခ်င္းအမ်ိဳးသားတပ္မေတာ္ေထာင္တယ္။ ေသနပ္မလံုေလာက္ဖူး၊ ၀ါးခ်ြန္ကိုင္ျပီးတညလံုးကင္းေစာင္႔ရတယ္။၁၉၉၃ က်မွ ခ်င္းျပည္နယ္ထဲျပန္ေျခခ်နိုင္တာ၊ ျပည္သူေတြဆီကေထာက္ပံ႔ေငြနဲ႔စားေသာက္ရတယ္။ကုန္သည္ေတြဆီက ၅ရာခိုင္နံႈး အခြန္ေကာက္ျပီး ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ခဲ႔ရတယ္။ ေခတ္မွီလက္နက္ဆိုတာလည္းမရိွပါဖူး၊ ရန္သူ႔လက္နက္ ကိုယ္႔လက္နက္မူနဲ႔ နယ္စပ္က ရဲစခန္းေတြ၊ တပ္စခန္းေတြကို ေျပာက္က်ားတိုက္ျပီးလက္နက္စုရတာပါ” လို႔ ေျပာခဲ႔ဖူးတယ္။ တကယ္တမ္းဆို က်ေနာ္တို႔ တေတြဟာ တိုင္းရင္းသားေတြေလာက္ေတာ္လွန္ေရးလုပ္တာ လက္ေတြ႔မက်ဖူးလို႕ သံုးသပ္ရင္ မမွားပါဖူး။
က်န္ဖိုင္းဒုကၡသည္စခန္း လည္းေနာက္ပိုင္းမွာ ဖရိုဖရဲေတြျဖစ္ကုန္တာပဲ။ တခ်ိဳ႕လည္း စခန္းထဲ၀င္လိုက္၊ ျပည္တြင္းျပန္၀င္လိုက္၊ျပန္ထြက္လာလိုက္၊ တခ်ိဳ႔လည္း အျပင္ထြက္ အလုပ္ကေလးဘာေလးရွာလုပ္ရင္း ရပ္တည္ၾကတယ္။ မီဇိုရမ္ျပည္နယ္မွာကျမန္မာနိုင္ငံသား ခ်င္းလူမ်ိဳးေတြ၊ လူရိႈင္းလူမ်ိဳးေတြအမ်ားၾကီးရိွတယ္။ ၁၉၉၀ ေနာက္ပိုင္းမွာပိုျပီးမ်ားလာတယ္။ ၀ပ္ေရွာ႔လုပ္ငန္း၊ေစ်းေရာင္း၊ ကုန္သည္၊ ဓာတ္ပံုဆိုင္၊ တီး၀ိုင္းနဲ႔ေတးသံသြင္း၊စတူဒီယိုလုပ္ငန္း၊အျပင္ ၀န္ထမ္းေတြ၊ အားကစားသမားေတြ၊ စီးပြားေရးသမားေတြအမ်ားၾကီး ေနၾကတယ္။
၀မ္းနည္းစရာတခုက ၁၉၈၉ေလာက္မွာ က်န္ဖိုင္းစခန္းမွာ ျမန္မာေက်ာင္းသားကိုျမေသာင္း(ကေလး)နဲ႔ ကိုၾကည္ေအာင္တို႔ လုပ္ၾကံခံခဲ႔ရတယ္။ စခန္းလံုျခံဳေရး တာ၀န္ယူတဲ႔ခ်င္းအဖဲြ႔ေတြကလုပ္ၾကံတာလို႕ၾကားတယ္။ ကိုယ္႔ဗမာအခ်င္းခ်င္းကလည္း ေထာက္လွမ္းေရးေၾကာက္တဲ႔ေရာဂါေတြကရိွေနေတာ့မသကာၤလို႔ အတို႕အေထာင္လုပ္တာေၾကာင္႔ ေနာက္ဆံုး လုပ္ၾကံခံရတာပဲ။ မညီညြတ္မႈနဲ႔ မယံုၾကည္မႈေတြဟာေတာ္လွန္ေရးကို ေနွာင္႔ေနွးေစတဲ႔၊ ပ်က္ဆီးေစတဲ႔၊ စိတ္ဓာတ္ယိုယြင္းေစတဲ႔ ဂုဏ္ျဒပ္ေတြနဲ႔ျပည္႔စံုေစတယ္။
က်ေနာ္တို႔တေတြလည္း စိတ္ဓာတ္ကျပင္းထန္ၾကေပမဲ႔ကိုေမ်ာ္မွန္းထားတဲ႔ ေရခံေျမခံမ်ိဳး မဟုတ္ေလေတာ့ သစ္ရြက္ေတြလို ဟိုလြင္႔ဒီလြင္႔နဲ႔ေပါ့။ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေလထန္ကုန္းဒုကၡသည္ဘူတာကိုပဲ ျပန္ေရာက္လာပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ေရာက္ေတာ့ စခန္းမွာမ်က္နွာစိမ္းတခ်ိဳ႔ကိုေတြ႔ရတယ္။ ကိုသံဒုတ္(မဲေဆာက္-အလုပ္သမားေသြးစည္းညီညြတ္ေရး)နဲ႔ကိုသံခဲ(ABSDF)တို႔ညီအကိုရယ္ သံလွ်င္လူ႕ေဘာင္သစ္အဖဲြ႔က ကိုမ်ိဳးၾကီးတို႕ အဖဲြ႔ေတြကိုေတြ႔ရတယ္။ စခန္းကလူေတြျပန္ေျပာလို႔က်ေနာ္တို႕ကိုနယ္စပ္ပို႔ေနစဥ္ သူတို႔အေျခအေနတခ်ိဳ႔ျပန္သိရတယ္။ စခန္းမွာ က်န္ရစ္သူေတြက ျပန္ပို႕ခံရသူေတြနဲ႔လည္းအဆက္ျပတ္ေနျပီးေနာက္ပိုင္းမွ အေျခအေနမေကာင္းမွန္းသိရတယ္။ သူတို႔လည္း သပိတ္ေမွာက္တဲ႔အေနနဲ႔ဘားတိုက္ထဲျပန္မ၀င္ဖူး။ မီးဖိုေခ်ာင္က သြပ္ျပားေတြကာျပီး မိုးထဲေလထဲအျပင္မွာပဲ ေနၾကတယ္။ေလျပင္းေတြတိုက္တဲ႔တေန႔ သြပ္ျပားေတြလြင္႔စင္ျပီး ကိုေက်ာ္ၾကီး(ေက်ာက္မဲ) ေနာက္ေစ႔ကိုသြပ္ျပားမွန္ျပီးဒါဏ္ရာအၾကီးအက်ယ္ရခဲ႔တယ္။ ေနာက္ေတာ့ လူသစ္ေတြလည္း၀င္လာေတာ့ သပိတ္လွန္ျပီး ဘားတိုက္ထဲျပန္ေနတယ္။
ဒုကၡသည္စခန္းမွာ လူ ၄၀-၅၀ေလာက္ပဲရိွေတာ့တယ္။အစားအေသာက္ျပႆနာေတြမရိွေပမဲ႔ ၀ိဥာဥ္ေပ်ာက္ေနသလိုပဲ၊ ေျခာက္ကပ္ကပ္နဲ႔။ ဆရာမန္းကေတာ့မိုးေရးကေန စာပံုမွန္ေရးပို႔ျပီး အားေပးေနတယ္။ က်ေနာ္တို႔ေရာက္ျပီး သိတ္မၾကာခင္ ကိုမ်ိဳးၾကီးတို႔သံလွ်င္အဖဲြ႔ေတြျပည္ေတာ္ျပန္၀င္သြားတယ္။ သူတို႔ေမ်ာ္လင္႔တဲ႔ လိုခ်င္တဲ႔အရာလည္း ဒီေနရာမွာမရိွဘူးေလ။
ထူးျခားတာတခုက က်ေနာ္တို႔ေရာက္ျပီးတလေလာက္အၾကာ မူလဘားတိုက္ရဲ႔ အေနာက္ဖက္ ေတာင္ကုန္းမွာ စခန္းအသစ္တခုျပန္ေဆာက္တယ္။ ေန႔စဥ္ေျမညွိ၊ သစ္ျမစ္ခုတ္ ျပီး မဏိပူရစစ္သားေတြနဲ႔အတူ စခန္းေနရာသစ္ကို ျပန္ေဆာက္တယ္။ မၾကာခင္မွာက်ေနာ္တို႔အဲဒီသြပ္မိုး ထရံကာ ဘားတိုက္ၾကီးကိုေရႊ႔လိုက္ၾကတယ္။ အဲဒီဘားတိုက္မေရႊ႔ခင္မိုးေရးကလူၾကံုနဲ႔ ဆရာထူးဆီက စာတေစာင္က်ေနာ့ဆီေရာက္လာတယ္။ ဆရာထူးက က်ေနာ္တို႔ ေတာထဲမွာေနစဥ္တံုးကမိုးေရးကေန ညီညီလြင္(မႏၱေလး)နဲ႔အတူ ေတာထဲလာျပီးအတူေနၾကေသးတယ္။ ဆရာ႕က်န္းမာေရးက သိတ္မေကာင္းဖူးအဆစ္အျမစ္ေတြကိုက္ခဲတတ္တယ္။ ဆရာဦးေရႊထူးေရးလိုက္တဲ႔ စာထဲမွာ “ ေမာင္ညိဳ..ငါေတာ့ဒီမွာေျခကုန္ျပီလို႔ယူဆတယ္။ မၾကာခင္အထဲျပန္၀င္မယ္။ မင္းကိုယ္႔ဖာသာ ဆံုးျဖတ္ျပီး ငါနဲ႔ျပန္လိုက္ခ်င္ရင္မိုးေရးကိုလိုက္လာခဲ႔။ငါေစာင္႔မယ္။ အေၾကာင္းျပန္ပါ” လို႔ေရးထားတယ္။ တပည္႔ရင္းတေယာက္ျဖစ္သလိုအတူလာခဲ႔သူမို႔ ဆရာက က်ေနာ့ကို ခ်န္မထားခ်င္ဖူး။ ဒါေပမဲ႔ က်ေနာ္ကလည္း ျပည္ေတာ္မျပန္ခ်င္ဖူး။တခုခုေတာ့ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ခ်င္ေနတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ဆႏၵပဲရိွတာ၊ လက္ေတြ႔က်က် ေမ်ာ္လင္႔နိုင္တာကမရိွဖူး။ဆရာထူးကို က်ေနာ္ ျပန္မလိုက္ခ်င္ဘူးလို႔ စာေရးအေၾကာင္းၾကားလိုက္တယ္။ ဆရာထူး က်ေနာ့ကိုေရးပို႔တဲ႔စာေလးမွာကဗ်ာတိုေလးတခုပါ ေရးထဲ႔ေပးေသးတယ္။ ေခါင္းစဥ္ေတာ့တပ္မထားဖူး။ ကဗ်ာေလးကေတာ့…။
“ ရဲေခါင္ေျမာက္ဟု၊ ဟိန္းေဟာက္သံပ
ေၾကြးေၾကာ္ျပျပီး၊
ဓားသြားလွံဖ်ား၊ ေ၀းရံရွား၍၊
ေတာၾကားျမိဳင္ေဂ်ာက္၊ ေျပးကြယ္ေပ်ာက္သည္၊
ဘယ္ေလာက္ေစ်းလဲ၊ ေတာ္လွန္ေရး”
ဆရာထူးရဲ႔ ကဗ်ာဟာ က်ေနာ္တို႔အားလံုးရဲ႔ နားရြက္တံေတြးဆြတ္ေလွာင္ေျပာင္လိုက္သလိုပဲ။ရင္းနွီးသူတခ်ိဳ႕ကို ဆရာ႔ကဗ်ာေပးဖတ္တယ္။ ၾကိဳက္သူေတြရိွသလို၊ ေအာက္သက္သက္ခံစားရသူေတြလည္းရိွတယ္။ကဗ်ာကေတာ္လွန္ေရးဟာ ေဘးရန္ကင္းတဲ႔ ေတာထဲမွာ မရိွဖူး၊ အႏၱရာယ္နဲ႔နီးတဲ႔ ျမိဳ႔ေပၚမွာလည္း ေတာ္လွန္ရဲသူအတြက္တိုက္ပဲြရိွတယ္ ဆိုတဲ႔ အဓိပၸါယ္သက္ေရာက္ေနတယ္။ ေျမေအာက္ေတာ္လွန္ေရးကို လုပ္ဖို႔ ျပည္ေတာ္၀င္ရမယ္ဆိုတဲ႔အယူအဆရိွတဲ႔ ဆရာထူးဟာ သူယံုၾကည္တဲ႔အတိုင္း မႏၱေလး မစိုးရိမ္တိုက္ထဲ ခိုျပီး ေက်ာင္းသားေတြကိုကခ်င္ေျမာက္ပိုင္းဘက္ ဆက္သြယ္ပို႔ေပးတယ္။ ေျမာက္ပိုင္းမွာ လုပ္ၾကံခံလို႔က်ဆံုးသြားတဲ႔မႏၱေလးက ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္အပါအ၀င္ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြဟာ ဆရာထူးနဲ႔ ဆက္စပ္ျပီးအလုပ္အတူလုပ္ခဲ႔သူေတြျဖစ္တယ္။ဆရာထူးရဲ႔ ေျမေအာက္လႈပ္ရွားမႈဟာ ထိေရာက္တယ္လို႕ဆိုရမယ္။ ေထာက္လွမ္းေရး အၾကီးအကဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔ရဲ႔ေရဒီယိုမိန္႔ခြန္းေတြမွာ ဆရာထူးနဲ႔အဖဲြ႔ေတြ မႏၱေလး သံဃာ႔ေတာ္ေတြ စစ္အစိုးရကို သပိတ္ေမွာက္ကံေဆာင္လႈပ္ရွားမႈေတြနဲ႔ အမ်ိဳးသားညီလာခံဆန္႕က်င္ေရးကိစၥေတြလုပ္ေနတဲ႔အေၾကာင္းပါလာတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ က်ေနာ့ဆရာ ဦးေရႊထူးလည္း အဖမ္းခံလိုက္ရတယ္လို႔ သတင္းျပန္ၾကားတယ္။က်ေနာ့္ဆရာ အတြက္ သိတ္ကိုစိတ္ပူခဲ႔ရတယ္
က်ေနာ္တို႔ဟာ နွစ္၀က္္နီးပါး ဒီလူနဲ႔ ဒီလူပဲျမင္ေနရျပီး လူမ်ားမ်ားစားစားလည္းမေတြ႔ရေတာ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္ေတြျဖစ္ၾကတယ္။ ေတာထဲကေန မိုးေရးျမိဳ႕ေပၚေရာက္ေတာ့ လူေတြအမ်ားၾကီးကိုေတြ႔ရျပီး ဟိုေငးလိုက္ ဒီေငးလိုက္နဲ႔ ေတာသားျမိဳ႕ေရာက္သလို ျဖစ္ေနတယ္။ ခေလးအသံၾကားလည္းထူးဆန္းသလိုလိုို၊တမူးကကုန္သည္ ေစ်းသည္ေတြ အမ်ိဳးသမီးၾကီးေတြ သြားလာရင္း စကားေျပာေနတာကိုလည္းမဆီမဆိုင္ လိုက္နားေထာင္ေနမိတယ္။ ဟိုလူ႔လွမ္းၾကည္႔ ဒီလူ႔လွမ္းၾကည္႔နဲ႔ အိေျႏၵမရျဖစ္ေနတယ္။ပုဆိုးေတြ ထမီေတြနဲ႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္သြားလာေနတဲ႔ တမူးဘက္က ဗမာေတြကို ဗမာစကားေတြ ေဟာင္ဖြာေဟာင္ဖြာေျပာေနေတာ့ကိုယ္လည္း သြားျပီးနႈတ္ဆက္ခ်င္သလိုလို၊ ေရာေနွာေျပာခ်င္သလိုလို စိတ္ထဲယားက်ိက်ိၾကီးျဖစ္ေနတယ္။နွစ္အေတာ္ၾကာ လူသူကင္းတဲ့ က်ြန္းေပၚ ေသာင္တင္ေနတဲ႔ ေရာ္ဘင္ဆန္ခရူးဆိုးရဲ႔ ဘ၀ကိုဘာမဆိုင္ညာမဆိုင္ သြားျပီးစာနာေနမိေသးတယ္။ ေက်ာင္းလံုျခည္စိမ္းေလး၀တ္ထားျပီးေရခဲေခ်ာင္းပံုးကိုယ္စီလြယ္ရင္း မင္းဘယ္ေလာက္ေရာင္းရတယ္၊ ငါဘယ္ေလာက္ေရာင္းေကာင္းတယ္နဲ႔ျငင္းခံုစကားေျပာေနတဲ႔ ၁၀နွစ္အရြယ္ ခေလးေတြကို ျမင္ေတာ့ သူတို႔နဲ႔ စကားအရမ္းေျပာခ်င္တယ္။သူတို႕ကိုၾကည္႔ျပီး အားရပါးရျပံဳးျပမိတယ္။ ရင္ထဲမွာ အရမ္းသနားေနတယ္။ သူတို႔ကို စာသင္းခန္းနဲ႔ကစားကြင္းေတြကလဲြလို႔ ေရခဲပံုးေတြ၊ ေတာင္းပလံုးေတြ၊လင္ဗန္းေတြနဲ႔ မပတ္သက္ေစခ်င္ဖူး။က်ေနာ္တို႕ေတာထဲကေန မိုးေရးျမိဳ႔ကိုေရာက္ေတာ့ ဒါန္အိုး ဒါန္ခြက္နဲ႔ အိႏိၵယေစာင္ေတြပုဆိုးေတြ ေရာင္းတဲ႔ ကိုကူးမားဆိုင္ခန္းတဖက္က အခန္းက်ဥ္းေလးထဲ ခဏခိုေနခဲ႔ဖူးတယ္။ အခန္းနံရံအေပါက္ကေလးကေနလမ္းမေပၚမွာ ျဖတ္သြားျဖတ္လာနဲ႔ ကိုယ္႔နိုင္ငံသားေစ်းသည္ေတြကို ေခ်င္းၾကည္႔ေနမိတယ္။သူတို႔အခ်င္းခ်င္း ေျပာသြားတဲ႔ ဗမာစကားသံေတြကို စိတ္ပါလက္ပါ ခိုးနားေထာင္ေနမိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကက်ေနာ္တို႔ဟာ တဘက္နိုင္ငံမွာ တရားမ၀င္တဲ႔၊ အိမ္ရွင္နိုင္ငံက လက္မခံလို႔ ေမာင္းနွင္ထုတ္ခံထားရတဲ႔လူေတြျဖစ္ေနတယ္။ ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ေနရသလို၊ ဘယ္သူမွနဲ႔ နႈတ္မဆက္ရဲဖူး၊ ဗမာလိုလည္းမေျပာရဲဖူး။က်ေနာ္တို႔ဟာ ကိုယ္႔ဗမာလူမ်ိဳးေတြအခ်င္းခ်င္းကို နံရံအေပါက္ေသးေသးေလးက ေခ်ာင္းၾကည္႔ျပီးခ်စ္ေနၾကတယ္။ ကိုယ္႔ဗမာအခ်င္းခ်င္း ရဲရဲအေတြ႔မခံရဲဖူး။ မျမင္ကြယ္ရာက ခိုးၾကည္႔ျပီးငါတို႕ျပည္သူေတြပါလားဆိုတဲ့ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္နဲ႔ အခ်စ္ၾကီး ခ်စ္ေနမိတယ္။ သူမ်ားနိုင္ငံမွာလအတန္ၾကာေနလိုက္ရေတာ့ ကိုယ္႔လူမ်ိဳးအေပၚ သိတ္ျပီးေမတၱာထားေနမိတာမ်ိဳး။ အဲဒီခံစားမႈမ်ိဳးအဲဒီတံုးက ပထမဆံုးရလိုက္တာပဲ။ အဲဒီတံုးက က်ေနာ္တို႔ အျဖစ္ဟာ အင္မတန္မွသဘာ၀မက်တဲ႔ ဟာသၾကီးလိုပါပဲ။မလြတ္မလပ္ေနထိုင္ေနတဲ႔ လူေတြက မဆိုစေလာက္ေလးလြတ္လပ္ေနၾကတဲ႔ ကိုယ္႔ျပည္သူေတြကို ကယ္တင္ျပီးလြတ္လပ္ေရးအတြက္လႈပ္ရွားေနၾကတဲ႔ဘ၀ပါ။ခါးမသန္ေပမဲ႔ မာန္ၾကီးတဲ႔ခါခ်ဥ္ေကာင္ေတြပါ။
က်ေနာ္တို႔အားလံုး ေတာထဲကေန အရင္ဆံုး မိုးေရး ရဲစခန္း၀င္ၾကတယ္။ မိုးေရးက ဆရာမန္းတို႔ကိုကူးမားတို႔က ရဲစခန္းကို ဘာေျပာထားလဲေတာ့မသိဖူး။ အမွန္ေတာ့ အဲဒီတံုးက က်ေနာ္တို႔ဟာဗမာျပည္က အခုမွထြက္လာတဲ႔ ျပည္ေျပးေက်ာင္းသားေတြပံုစံနဲ႔ တေၾကာ့ျပန္ျပီး ရဲစခန္းကို၀င္တာျဖစ္တယ္။ ပံုမွားရိုက္၀င္တာျဖစ္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က မဏိပူရ အာဏာပိုင္ေတြကလည္း ျမန္မာဒုကၡသည္ေတြနဲ႔ပတ္သက္ျပီး အၾကပ္ရိုက္ေနတယ္။ တကယ္တန္းဆို အိႏိၵယအာဏာပိုင္ေတြက ျမန္မာျပည္က ဒုကၡသည္ေတြကိုတရား၀င္ ဒုကၡသည္စခန္းဖြင္႔ျပီးလက္ခံေနပါျပီလို႔ ကမၻာသိေၾကျငာထားတာျဖစ္တယ္။ ၆လေလာက္မွာစခန္းကလူေတြ မေျကမနပ္ဆႏၵျပလို႔ ေနာက္ဆံုး စခန္းကေနေမာင္းနွင္ထုတ္လိုက္ရတဲ႔အထိျဖစ္ကုန္ေတာ့မဏိပူရအာဏာပိုင္ေတြဟာ အၾကံအိုက္ခဲ႔ရတယ္။ ဒုကၡသည္ေတြကို လက္ခံရတာလည္း ဘာမွၾကိဳတင္ျပင္ဆင္လုပ္ေဆာင္တာမ်ိဳးမရိွဖူး။တျခားအိမ္နီးခ်င္းနိုင္ငံေတြက(ဥပမာ ဘဂၤလား၊ေဒခ်္႕၊နီေပါ၊ သီရိလကၤာက ဒုကၡသည္ဆိုတာက သဘာ၀ေဘးဒါဏ္ေတြစစ္ပဲြနဲ႔ လူမ်ိဴးေရး၊ ဘာသာေရး နိုင္ငံေရးပဋိပကၡေတြရဲ႔ အက်ိဳးဆက္ေၾကာင္႔ ခေလးသူငယ္နဲ႔အမ်ိဳးသမီးေတြ၊ မိသားစုေတြ အလံုးအရင္းနဲ႔ ခိုလံႈၾကတာမ်ိဳး။ စားနပ္ရိကၡာနဲ႔ အ၀တ္အထည္ခိုစရာ နဲ႔ အႏၱရာယ္ကင္းရင္ လံုေလာက္တယ္။ အခုက်ေနာ္တို႔လို ဒုကၡသည္က သာမန္စစ္ေျပးဒုကၡသည္ေတြလိုမဟုတ္ဖူး။တိုင္းျပည္လြတ္လပ္ေရးအတြက္ထြက္လာသူေတြ။ လာတဲ႔ လူေတြကလည္း ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြကမ်ားမ်ား။ငတ္လို႔လာတာ၊ ေသမွာေၾကာက္လို႔လာတာ မဟုတ္ၾက။ ဓားဓားခ်င္း၊ေသနပ္ေသနပ္ခ်င္း ယွဥ္ျပိဳင္တိုက္ဖို႔အကူအညီလာေတာင္းတာျဖစ္တယ္။ နယ္ခ်ဲ႔ အဂၤလိပ္ကိုတိုက္ဖို႔ ဂ်ပန္ကိုသြားျပီး စစ္ပညာသင္ဖို႔ထြက္သြားၾကတဲ႔ရဲေဘာ္သံုးက်ိတ္ လို ဒုတိယကမၻာစစ္က သမိုင္းကို ျပန္ျပီးအိပ္မက္မက္ၾကတာျဖစ္တယ္။ ေတာင္႔တၾကတာျဖစ္တယ္။ဒါေပမဲ႔ နိုင္ငံေရးအသိမရိွ၊ ျပည္ပနိုင္ငံေရး ဗဟုသုတလည္းမရိွတဲ႔ က်ေနာ္တို႔ဟာ စစ္ေအးေခတ္ထဲကနိုင္ငံေရး ေရစီးေၾကာင္း အေျပာင္းအလဲေတြကို သတိမမူမိခဲ႔ဖူး။ ဟိုတံုးကေျခရာအတိုင္းတထပ္တည္းျဖစ္လာမယ္လို႔ ေမ်ာ္လင္႔ခဲ႔ၾကတယ္။ အိမ္နီးခ်င္းလည္းျဖစ္၊ ဒီမိုကေရစီနိုင္ငံၾကီးလည္းျဖစ္၊လြတ္လပ္ေရးရျပီးစ ေရာင္စံုသူပံုထၾကြစဥ္မွာ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ ဦးနအစိုးရကိုုလက္နက္ေတြေထာက္ပံ႔ခဲ႔တာစိတ္ကူးယဥ္ျပီး အိႏိၵယကို အထင္ၾကီးခဲ႔ၾကတယ္။ သမိုင္းျဖစ္ရပ္ဟာ ခတ္ဆင္ဆင္တူေပမဲ႔ တထပ္တည္းမက်ဖူးဆိုတာက်ေနာ္တို႔ မတြက္ခ်က္နိုင္ခဲ႔ဖူး။
မိုးေရးရဲအရာရိွေတြကို က်ေနာ္တို႔ဗမာျပည္ကအသစ္ေရာက္လာတဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြအသြင္ ပံုမွားရိုက္နိုင္ခဲ႔ပါတယ္။ အရြယ္တူ၊ ပံုစံတူ အေသြးအေရာင္တူေတြမို႔သူတို႔လည္း ဘယ္မွတ္မိနိုင္မလဲ။ ျပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႔လူေဟာင္းေတြခ်ည္းမဟုတ္ဖူး။ အေစာကတည္းကေရာက္ေနတဲ႔လူသစ္တေယာက္စ နွစ္ေယာက္စလည္း ညွပ္ပါလာေသးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဗမာျပည္ထဲလည္း မ၀င္ခ်င္၊တျခားေနရာလည္းသြားဖို႔မရိွတဲ႔ က်ေနာ္တို႕ အုပ္စု အေယာက္၂၀ ေလာက္ မူလဒုကၡသည္စခန္းထဲကိုပဲျပန္ေအာင္းဖို႔ လမ္းေၾကာင္းပဲ ေရြးလိုက္ရတယ္။ ဒီလိုေရြးျဖစ္ေအာင္လည္း ဆရာမန္း(ေဒါက္တာမန္းျမင္႔ဆိုင္)ကအားေပးတယ္။ သူေခါင္းေဆာင္မယ္။ စခန္းကို စိတ္သစ္လူသစ္ျပန္တည္ေဆာက္မယ္။ သူ႕ေခါင္းေဆာင္မႈေအာက္မေနလိုသူေတြ လြတ္လပ္စြာ ေရြးခ်ယ္ခြင္႔ရိွတယ္။ အိႏိၵယက ရုပ္၀တၱဳပိုင္း အေထာက္အပံ႔ရေအာင္က်ိဳးစားမယ္။ျမန္မာျပည္လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ က်ေနာ္တို႔ ျပည္ပကေန ဆက္လုပ္ဖို႔လိုအပ္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔မဏိပူရစခန္းမွာမေနလိုတဲ႔ ကိုျမင္႔ဆန္း၊ ကိုေက်ာ္သန္းနဲ႔ ကိုျမင္႔ေအး တို႔အဖဲြ႔ေတြကေတာ့မီဇိုရမ္နယ္စပ္ဘက္ခရီးဆက္သြားပါတယ္။ မီဇိုရမ္နယ္ဘက္မွာလည္း ျမန္မာေက်ာင္းသားစခန္းရိွျပီးစား၀တ္ေနေရးျပႆနာေတာ့မရိွဖူး၊ အဲဒီဘက္မွာ ပိုျပီးလြတ္လပ္သလို ျပင္ပအဖဲြ႔အစည္းနဲ႔ အိႏိၵယအာဏာပိုင္ေတြကိုဆက္သြယ္နိုင္တဲ႔ အခြင္႔အလမ္း ပိုရနိုင္တယ္လို႕ တြက္ခ်က္ခဲ႔သူေတြလည္းျဖစ္တယ္။
တကယ္လည္း မီဇိုရမ္နယ္ က်န္ဖိုင္းျမိဳ႕မွာအိႏိၵယအာဏာပိုင္ေတြက ဒုကၡသည္စခန္းတခုဖြင္႔ထားျပီး မဏိပူရထက္ အေတာ္ေလးလြတ္လပ္တယ္။ က်န္ဖိုင္းစခန္းကေဆာက္လက္စ အက်ဥ္းေထာင္ အသစ္ၾကီးကို (အက်ဥ္းသားမရိွ) ဒုကၡသည္စခန္းအျဖစ္ ေနထိုင္ခြင္႔ေပးထားတာပါ။ရန္ကုန္၊မံုရြာ ကေလးျမိဳ႔နယ္က ေက်ာင္းသားလူငယ္ ေတြအျပင္ ခ်င္းျပည္နယ္က ခ်င္းတိုင္းရင္းသားေတြအမ်ားအျပားလည္းပူးေပါင္းေနထိုင္တယ္။စခန္းကအက်ဥ္းေထာင္ျဖစ္ျပီး နံရံျမင္႔ၾကီးေတြနဲ႔ လံုျခံဳေပမဲ႔ မဏိပူရလို ၂၄နာရီ ေသနပ္ကိုင္အေစာင္႔နဲ႔အက်ဥ္းသားေတြလိုုေနရတာမဟုတ္ဖူး။ လြတ္လပ္တယ္။အျပင္ထြက္လို႔ရတယ္။ အျပင္ထြက္ အလုပ္လုပ္ေနသူေတြလည္းရိွတယ္။ ခ်င္းအမ်ိဳးသားတပ္ဦး(CNF) ဆိုတာ အဲဒီက်န္ဖိုင္းစခန္းကေန သေႏတည္သြားတာပဲ။ အျပင္ထြက္ အလုပ္လုပ္ၾက၊ ရံုပံုေငြရွာေဖြစုေဆာင္းၾကနဲ႔ေနာက္ပိုင္း ကခ်င္ျပည္နယ္ ေကအိုင္ေအ ဆီက စစ္သင္တန္းေတြတက္ျပီး ခ်င္းလက္နက္ကိုင္တပ္ေထာင္ခဲ႔တာပဲ။သူတို႕ထဲက တပ္မႈးတေယာက္ ျပန္ေျပာျပတာကေတာ့ သူတို႔လည္း စား၀တ္ေနေရး ဒုကၡေတြနဲ႔ ၾကံဳခဲ႔ျပီးဆင္းဆင္းရဲရဲနဲ႔ KIA ကခ်င္တပ္ကေန ေလ့က်င္႔သင္ၾကားခဲ႔ရတယ္လို႔ေျပာတယ္။ အဲဒီခ်င္းတပ္ဗိုလ္ၾကီးဆလိုင္းမန္လွ်ာန္း ေျပာတာက “ က်ေနာ္တို႕ ဘဂၤလားနယ္စပ္မွာ စခန္းတခုစေထာင္တယ္။ ၁၉၈၉မွာCNA ခ်င္းအမ်ိဳးသားတပ္မေတာ္ေထာင္တယ္။ ေသနပ္မလံုေလာက္ဖူး၊ ၀ါးခ်ြန္ကိုင္ျပီးတညလံုးကင္းေစာင္႔ရတယ္။၁၉၉၃ က်မွ ခ်င္းျပည္နယ္ထဲျပန္ေျခခ်နိုင္တာ၊ ျပည္သူေတြဆီကေထာက္ပံ႔ေငြနဲ႔စားေသာက္ရတယ္။ကုန္သည္ေတြဆီက ၅ရာခိုင္နံႈး အခြန္ေကာက္ျပီး ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ခဲ႔ရတယ္။ ေခတ္မွီလက္နက္ဆိုတာလည္းမရိွပါဖူး၊ ရန္သူ႔လက္နက္ ကိုယ္႔လက္နက္မူနဲ႔ နယ္စပ္က ရဲစခန္းေတြ၊ တပ္စခန္းေတြကို ေျပာက္က်ားတိုက္ျပီးလက္နက္စုရတာပါ” လို႔ ေျပာခဲ႔ဖူးတယ္။ တကယ္တမ္းဆို က်ေနာ္တို႔ တေတြဟာ တိုင္းရင္းသားေတြေလာက္ေတာ္လွန္ေရးလုပ္တာ လက္ေတြ႔မက်ဖူးလို႕ သံုးသပ္ရင္ မမွားပါဖူး။
က်န္ဖိုင္းဒုကၡသည္စခန္း လည္းေနာက္ပိုင္းမွာ ဖရိုဖရဲေတြျဖစ္ကုန္တာပဲ။ တခ်ိဳ႕လည္း စခန္းထဲ၀င္လိုက္၊ ျပည္တြင္းျပန္၀င္လိုက္၊ျပန္ထြက္လာလိုက္၊ တခ်ိဳ႔လည္း အျပင္ထြက္ အလုပ္ကေလးဘာေလးရွာလုပ္ရင္း ရပ္တည္ၾကတယ္။ မီဇိုရမ္ျပည္နယ္မွာကျမန္မာနိုင္ငံသား ခ်င္းလူမ်ိဳးေတြ၊ လူရိႈင္းလူမ်ိဳးေတြအမ်ားၾကီးရိွတယ္။ ၁၉၉၀ ေနာက္ပိုင္းမွာပိုျပီးမ်ားလာတယ္။ ၀ပ္ေရွာ႔လုပ္ငန္း၊ေစ်းေရာင္း၊ ကုန္သည္၊ ဓာတ္ပံုဆိုင္၊ တီး၀ိုင္းနဲ႔ေတးသံသြင္း၊စတူဒီယိုလုပ္ငန္း၊အျပင္ ၀န္ထမ္းေတြ၊ အားကစားသမားေတြ၊ စီးပြားေရးသမားေတြအမ်ားၾကီး ေနၾကတယ္။
၀မ္းနည္းစရာတခုက ၁၉၈၉ေလာက္မွာ က်န္ဖိုင္းစခန္းမွာ ျမန္မာေက်ာင္းသားကိုျမေသာင္း(ကေလး)နဲ႔ ကိုၾကည္ေအာင္တို႔ လုပ္ၾကံခံခဲ႔ရတယ္။ စခန္းလံုျခံဳေရး တာ၀န္ယူတဲ႔ခ်င္းအဖဲြ႔ေတြကလုပ္ၾကံတာလို႕ၾကားတယ္။ ကိုယ္႔ဗမာအခ်င္းခ်င္းကလည္း ေထာက္လွမ္းေရးေၾကာက္တဲ႔ေရာဂါေတြကရိွေနေတာ့မသကာၤလို႔ အတို႕အေထာင္လုပ္တာေၾကာင္႔ ေနာက္ဆံုး လုပ္ၾကံခံရတာပဲ။ မညီညြတ္မႈနဲ႔ မယံုၾကည္မႈေတြဟာေတာ္လွန္ေရးကို ေနွာင္႔ေနွးေစတဲ႔၊ ပ်က္ဆီးေစတဲ႔၊ စိတ္ဓာတ္ယိုယြင္းေစတဲ႔ ဂုဏ္ျဒပ္ေတြနဲ႔ျပည္႔စံုေစတယ္။
က်ေနာ္တို႔တေတြလည္း စိတ္ဓာတ္ကျပင္းထန္ၾကေပမဲ႔ကိုေမ်ာ္မွန္းထားတဲ႔ ေရခံေျမခံမ်ိဳး မဟုတ္ေလေတာ့ သစ္ရြက္ေတြလို ဟိုလြင္႔ဒီလြင္႔နဲ႔ေပါ့။ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေလထန္ကုန္းဒုကၡသည္ဘူတာကိုပဲ ျပန္ေရာက္လာပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ေရာက္ေတာ့ စခန္းမွာမ်က္နွာစိမ္းတခ်ိဳ႔ကိုေတြ႔ရတယ္။ ကိုသံဒုတ္(မဲေဆာက္-အလုပ္သမားေသြးစည္းညီညြတ္ေရး)နဲ႔ကိုသံခဲ(ABSDF)တို႔ညီအကိုရယ္ သံလွ်င္လူ႕ေဘာင္သစ္အဖဲြ႔က ကိုမ်ိဳးၾကီးတို႕ အဖဲြ႔ေတြကိုေတြ႔ရတယ္။ စခန္းကလူေတြျပန္ေျပာလို႔က်ေနာ္တို႕ကိုနယ္စပ္ပို႔ေနစဥ္ သူတို႔အေျခအေနတခ်ိဳ႔ျပန္သိရတယ္။ စခန္းမွာ က်န္ရစ္သူေတြက ျပန္ပို႕ခံရသူေတြနဲ႔လည္းအဆက္ျပတ္ေနျပီးေနာက္ပိုင္းမွ အေျခအေနမေကာင္းမွန္းသိရတယ္။ သူတို႔လည္း သပိတ္ေမွာက္တဲ႔အေနနဲ႔ဘားတိုက္ထဲျပန္မ၀င္ဖူး။ မီးဖိုေခ်ာင္က သြပ္ျပားေတြကာျပီး မိုးထဲေလထဲအျပင္မွာပဲ ေနၾကတယ္။ေလျပင္းေတြတိုက္တဲ႔တေန႔ သြပ္ျပားေတြလြင္႔စင္ျပီး ကိုေက်ာ္ၾကီး(ေက်ာက္မဲ) ေနာက္ေစ႔ကိုသြပ္ျပားမွန္ျပီးဒါဏ္ရာအၾကီးအက်ယ္ရခဲ႔တယ္။ ေနာက္ေတာ့ လူသစ္ေတြလည္း၀င္လာေတာ့ သပိတ္လွန္ျပီး ဘားတိုက္ထဲျပန္ေနတယ္။
ဒုကၡသည္စခန္းမွာ လူ ၄၀-၅၀ေလာက္ပဲရိွေတာ့တယ္။အစားအေသာက္ျပႆနာေတြမရိွေပမဲ႔ ၀ိဥာဥ္ေပ်ာက္ေနသလိုပဲ၊ ေျခာက္ကပ္ကပ္နဲ႔။ ဆရာမန္းကေတာ့မိုးေရးကေန စာပံုမွန္ေရးပို႔ျပီး အားေပးေနတယ္။ က်ေနာ္တို႔ေရာက္ျပီး သိတ္မၾကာခင္ ကိုမ်ိဳးၾကီးတို႔သံလွ်င္အဖဲြ႔ေတြျပည္ေတာ္ျပန္၀င္သြားတယ္။ သူတို႔ေမ်ာ္လင္႔တဲ႔ လိုခ်င္တဲ႔အရာလည္း ဒီေနရာမွာမရိွဘူးေလ။
ထူးျခားတာတခုက က်ေနာ္တို႔ေရာက္ျပီးတလေလာက္အၾကာ မူလဘားတိုက္ရဲ႔ အေနာက္ဖက္ ေတာင္ကုန္းမွာ စခန္းအသစ္တခုျပန္ေဆာက္တယ္။ ေန႔စဥ္ေျမညွိ၊ သစ္ျမစ္ခုတ္ ျပီး မဏိပူရစစ္သားေတြနဲ႔အတူ စခန္းေနရာသစ္ကို ျပန္ေဆာက္တယ္။ မၾကာခင္မွာက်ေနာ္တို႔အဲဒီသြပ္မိုး ထရံကာ ဘားတိုက္ၾကီးကိုေရႊ႔လိုက္ၾကတယ္။ အဲဒီဘားတိုက္မေရႊ႔ခင္မိုးေရးကလူၾကံုနဲ႔ ဆရာထူးဆီက စာတေစာင္က်ေနာ့ဆီေရာက္လာတယ္။ ဆရာထူးက က်ေနာ္တို႔ ေတာထဲမွာေနစဥ္တံုးကမိုးေရးကေန ညီညီလြင္(မႏၱေလး)နဲ႔အတူ ေတာထဲလာျပီးအတူေနၾကေသးတယ္။ ဆရာ႕က်န္းမာေရးက သိတ္မေကာင္းဖူးအဆစ္အျမစ္ေတြကိုက္ခဲတတ္တယ္။ ဆရာဦးေရႊထူးေရးလိုက္တဲ႔ စာထဲမွာ “ ေမာင္ညိဳ..ငါေတာ့ဒီမွာေျခကုန္ျပီလို႔ယူဆတယ္။ မၾကာခင္အထဲျပန္၀င္မယ္။ မင္းကိုယ္႔ဖာသာ ဆံုးျဖတ္ျပီး ငါနဲ႔ျပန္လိုက္ခ်င္ရင္မိုးေရးကိုလိုက္လာခဲ႔။ငါေစာင္႔မယ္။ အေၾကာင္းျပန္ပါ” လို႔ေရးထားတယ္။ တပည္႔ရင္းတေယာက္ျဖစ္သလိုအတူလာခဲ႔သူမို႔ ဆရာက က်ေနာ့ကို ခ်န္မထားခ်င္ဖူး။ ဒါေပမဲ႔ က်ေနာ္ကလည္း ျပည္ေတာ္မျပန္ခ်င္ဖူး။တခုခုေတာ့ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ခ်င္ေနတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ဆႏၵပဲရိွတာ၊ လက္ေတြ႔က်က် ေမ်ာ္လင္႔နိုင္တာကမရိွဖူး။ဆရာထူးကို က်ေနာ္ ျပန္မလိုက္ခ်င္ဘူးလို႔ စာေရးအေၾကာင္းၾကားလိုက္တယ္။ ဆရာထူး က်ေနာ့ကိုေရးပို႔တဲ႔စာေလးမွာကဗ်ာတိုေလးတခုပါ ေရးထဲ႔ေပးေသးတယ္။ ေခါင္းစဥ္ေတာ့တပ္မထားဖူး။ ကဗ်ာေလးကေတာ့…။
“ ရဲေခါင္ေျမာက္ဟု၊ ဟိန္းေဟာက္သံပ
ေၾကြးေၾကာ္ျပျပီး၊
ဓားသြားလွံဖ်ား၊ ေ၀းရံရွား၍၊
ေတာၾကားျမိဳင္ေဂ်ာက္၊ ေျပးကြယ္ေပ်ာက္သည္၊
ဘယ္ေလာက္ေစ်းလဲ၊ ေတာ္လွန္ေရး”
ဆရာထူးရဲ႔ ကဗ်ာဟာ က်ေနာ္တို႔အားလံုးရဲ႔ နားရြက္တံေတြးဆြတ္ေလွာင္ေျပာင္လိုက္သလိုပဲ။ရင္းနွီးသူတခ်ိဳ႕ကို ဆရာ႔ကဗ်ာေပးဖတ္တယ္။ ၾကိဳက္သူေတြရိွသလို၊ ေအာက္သက္သက္ခံစားရသူေတြလည္းရိွတယ္။ကဗ်ာကေတာ္လွန္ေရးဟာ ေဘးရန္ကင္းတဲ႔ ေတာထဲမွာ မရိွဖူး၊ အႏၱရာယ္နဲ႔နီးတဲ႔ ျမိဳ႔ေပၚမွာလည္း ေတာ္လွန္ရဲသူအတြက္တိုက္ပဲြရိွတယ္ ဆိုတဲ႔ အဓိပၸါယ္သက္ေရာက္ေနတယ္။ ေျမေအာက္ေတာ္လွန္ေရးကို လုပ္ဖို႔ ျပည္ေတာ္၀င္ရမယ္ဆိုတဲ႔အယူအဆရိွတဲ႔ ဆရာထူးဟာ သူယံုၾကည္တဲ႔အတိုင္း မႏၱေလး မစိုးရိမ္တိုက္ထဲ ခိုျပီး ေက်ာင္းသားေတြကိုကခ်င္ေျမာက္ပိုင္းဘက္ ဆက္သြယ္ပို႔ေပးတယ္။ ေျမာက္ပိုင္းမွာ လုပ္ၾကံခံလို႔က်ဆံုးသြားတဲ႔မႏၱေလးက ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္အပါအ၀င္ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြဟာ ဆရာထူးနဲ႔ ဆက္စပ္ျပီးအလုပ္အတူလုပ္ခဲ႔သူေတြျဖစ္တယ္။ဆရာထူးရဲ႔ ေျမေအာက္လႈပ္ရွားမႈဟာ ထိေရာက္တယ္လို႕ဆိုရမယ္။ ေထာက္လွမ္းေရး အၾကီးအကဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔ရဲ႔ေရဒီယိုမိန္႔ခြန္းေတြမွာ ဆရာထူးနဲ႔အဖဲြ႔ေတြ မႏၱေလး သံဃာ႔ေတာ္ေတြ စစ္အစိုးရကို သပိတ္ေမွာက္ကံေဆာင္လႈပ္ရွားမႈေတြနဲ႔ အမ်ိဳးသားညီလာခံဆန္႕က်င္ေရးကိစၥေတြလုပ္ေနတဲ႔အေၾကာင္းပါလာတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ က်ေနာ့ဆရာ ဦးေရႊထူးလည္း အဖမ္းခံလိုက္ရတယ္လို႔ သတင္းျပန္ၾကားတယ္။က်ေနာ့္ဆရာ အတြက္ သိတ္ကိုစိတ္ပူခဲ႔ရတယ္
No comments :
Post a Comment